Als je je vrouw zwanger hebt gemaakt

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Tijdens beide zwangerschappen was ik de ‘mee-moeder’ (al vind ik ‘hart-moeder’ beter passen want ik ben net zo veel moeder). Lees hier deel 1 van ‘De zwangerschap voor de mee-moeder’: Als je je vrouw zwanger hebt gemaakt.

Als je je vrouw zwanger hebt gemaakt.

Toen mijn ex-vrouw en ik ons eerste kindje verwachtten, ontdekte ik al snel hoe diep de heteronorm verankerd zit in de samenleving en met name de bureaucratie. Bij de verloskundige, de gynaecoloog, zwangerschapsdagboeken, kraamboeken, kraamzorg, gemeente (voor de aangifte), de zwangerschaps apps… Overal werd gesproken en geschreven over ‘de moeder’. En ‘de vader’. Een heel enkele keer werd er ‘partner’ gebruikt.

Ik ergerde mij aan deze bekrompenheid, maar ik kon er weinig aan veranderen. Behalve op papieren het woord ‘vader’ dik en overdreven doorkrassen en erboven in hoofdletters ‘MOEDER’ te schrijven. Het was nog voordat de genderneutrale hype begon. En voor mij hoefde het ook niet genderneutraal. Ook al was mijn vrouw zwanger, ik werd ook moeder! Ik wilde daarin erkend worden. Gelukkig zie je op steeds meer formulieren ‘ouder 1’ en ‘ouder 2’ staan. Een goede ontwikkeling lijkt me. 

Steun en erkenning

Waar het tot op heden nog wel aan ontbreekt in zwangerschapsland is de steun, erkenning en herkenbaarheid van en voor de vrouwelijke partner van de zwangere. 

‘Gelukkig ben jij ook een vrouw, jij weet een beetje wat ze doormaakt.’

Maaike

Ik werd moe van de uitleg in de zwangerschapsapp richting de vader/ man. Hoe je vrouw zich wel of niet zou voelen en wat je kan doen om haar pijntjes en kwaaltjes te verlichten en hoe je haar kunt helpen. Open deuren voor ons als vrouw. We weten wat hormonen met je doen. We weten hoe je lijf je in de steek kan laten als gevolg van al die hormonen. En toch… Dekt dat de lading niet. 

De opmerking: Gelukkig ben jij ook een vrouw, jij weet een beetje wat ze doormaakt, kan ik niet meer op 1 hand tellen. Het is begrijpelijk dat iemand dat denkt, maar het klopt niet. Ik weet niet precies hoe het is. Hoe het voelt. Ik ken de invloed van HCG niet. Ik ken het gevoel van bandenpijn niet. Mijn menstruatie pijn beperkt zich tot mijn onderbuik, omdat mijn baarmoeder maar klein is. De pijn van weeën, laat staan persweeën, daar kan ik me niks bij voorstellen.

Herkenning

Behalve erkenning van het feit dat ik ook moeder werd, was ik dus ook op zoek naar herkenning. Ik kende toen nog geen andere lesbische moeders. Ik kon het hen niet vragen. De apps waren allemaal rozegeur en maneschijn. Roze wolkjes en zum kotsen beschrijvingen over hoe groot ‘je kleintje’ nu was en dat de vingernageltjes in aanleg zijn. En, gericht tegen de zwangere. Met binnen enkele apps een klein stukje voor de aanstaande vader, of (als je geluk hebt) partner. Ik kon daar erg weinig mee. 

De eerste zwangerschap

‘Ik vond het helemaal niet leuk! Ik vond het stressvol, spannend en negatief emotioneel.’

Maaike

Ik heb nu 2 kinderen. Beide gedragen door een andere moeder, maar van dezelfde donor. Beide moeders zijn compleet andere vrouwen en de zwangerschappen verliepen dus ook compleet verschillend van elkaar. De zwangerschap van mijn eerste zoon verliep moeizaam. Daan groeide goed en bleef ondanks alles stabiel. De invloed van de hormonen op het lichaam en het psychisch gestel van zijn moeder was echter heftig. Verschillende ziekenhuisopnames, ritjes naar de gynaecoloog voor een CTG, en zorgen om pre- dan wel postpartum depressies waren hier een gevolg van. En de reden dat ik tijdens die zwangerschap de app van mijn telefoon gehaald heb. Ik werd boos van de halleluja stemming in de app. De roze wolkjes en het zoetsappige gekweel over het wonder van zwanger zijn. Ik vond het helemaal niet leuk! Ik vond het stressvol, spannend en negatief emotioneel. 

De herkenning van deze gevoelens bij mij, vond ik nergens. De erkenning voor mijn donkere wolk rondom deze zwangerschap vond ik ook niet. Toen al voelde ik de behoefte om hier over te gaan schrijven. Ik kon toch niet de enige zijn, die hier last van had?

De tweede zwangerschap

‘De zwangerschap van mijn tweede zoon, Joep, was een feestje. Voor mij.’

Maaike

Mijn vrouw heeft de eerste weken veel moeten overgeven, was intens moe en had het zwaar op haar werk. Ze heeft voor wij elkaar kenden een zware depressie doorgemaakt en ook hier waren zorgen of dat tijdens of na de zwangerschap haar weer zou overvallen. Toch beleefde ook zij de zwangerschap als iets fijns, iets moois. We zaten samen op een roze wolk. Nog steeds vond ik het spannend, was ik bang dat er iets mis zou gaan met het kind of met mijn vrouw, maar dat overstemde nooit mijn geluksgevoel. Ik ben 9 maanden lang intens gelukkig geweest, deze zwangerschap. Wel was er opnieuw het gebrek aan herkenning. Hoewel ik inmiddels meer lesbische moeders kende en daar af en toe met hen over sprak, vond ik die herkenning bij instanties, in apps en boekjes nog altijd niet. 

Info en (h)erkenning voor mee-moeders

Onlangs hoorde ik een andere lesbische moeder hierover. Het gebrek aan info, steun, herkenning en erkenning over en voor de vrouwelijke partner van een zwangere vrouw. Voor hun gevoelens, gedachten en emoties. Die zijn op sommige gebieden anders dan bij aanstaande vaders. Er zijn andere zorgen, andere emoties. En daar heeft niemand het over. In al die zoetsappige apps, boekjes en informatiefolders. 

Er werd veel gereageerd op deze aanstaande moeder. Er waren moeders die reageerden met te vertellen, dat ze allebei een keer zwanger zouden worden of waren geweest. Ze hadden dus in beide situaties ervaring en konden vanuit die ervaringen steun bieden en herkenning vinden. 

Maar er zijn genoeg stellen, waarbij dat niet is. Waarbij er bij één van de vrouwen niet de wens, of mogelijkheid, is om zwanger te zijn. Waardoor ze dus ook niet uit beide ervaringen kunnen putten. En waar dus een onvervulde behoefte blijft bestaan aan steun en herkenning van wat je voelt en denkt als je je vrouw zwanger hebt gemaakt. 

Zie al hier; Ik zal proberen in deze behoefte te voorzien. 

Ik ga mijn best doen de meeste medische/ klinische zaken erbuiten te houden. Ik hoop vooral in te kunnen gaan op mijn ervaring, mijn gedachten, emoties en enkele praktische zaken waar je aan kunt denken als je als lesbisch stel een kindje verwacht en jij er als niet zwangere vrouw voor je gevoel maar een beetje bij bungelt. 

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Mee-moeder’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.