De HCG fase (ofwel; het kotsen)

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Tijdens beide zwangerschappen was ik de ‘mee-moeder’ (al vind ik ‘hart-moeder’ beter passen want ik ben net zo veel moeder). Lees hier deel 6 van ‘De zwangerschap voor de mee-moeder’: De HCG fase (ofwel; het kotsen).

De HCG fase (ofwel; het kotsen)

Er bestaat zo’n stom tegeltje waarop staat: ‘Achter iedere succesvolle man, staat een sterke vrouw.’ Er zou een vergelijkbare versie moeten zijn voor de mee-moeder. 

‘Achter iedere zwangere lesbische vrouw, staat een sterke, betrokken mee-moeder.’ Ik vind dat wij dat verdienen! Want lieve help, als dat hormoon er eenmaal is… Het betekent gelukkig wel, dat ze zwanger is! Gefeliciteerd! 

Ik zal je maar feliciteren, want het komt heel vaak voor, dat alleen je vrouw/vriendin gefeliciteerd wordt. Maar, in het geval van ZI, jij hebt het erin gestopt, dus; goed gedaan, gefeliciteerd! 

En in het geval van IUI/IVF of welke manier ook, ook goed gedaan. Je bent haar steun en toeverlaat geweest, je hebt moeten toekijken wat ze allemaal met je vrouw deden. Je hoofd is er misschien wel afgebeten toen haar lichaam gonsde van de chemische hormonen soep die ze zich moest inspuiten. Het is gelukt, alle moeite is niet voor niets geweest. Goed gedaan, gefeliciteerd! 

Ik denk dat men bij het feliciteren voor een zwangerschap ook vaak vergeet de vader te feliciteren. Mannen onder elkaar doen dat misschien wel. Dat weet ik niet. Maar vaak wordt de aanstaande mee-moeder vergeten. Dat is dan ook écht ‘vergeten’! Ik geloof niet dat het expres gebeurt en dat je als aanstaande mee-moeder genegeerd wordt. Blijkbaar komt het gewoon niet in mensen op, dat ook jij gefeliciteerd kan en wil worden omdat je moeder wordt. 

‘Uit zelfbescherming zijn we er een paar dagen lang vanuit gegaan dat het een virusje kon zijn.’

Maaike

HCG positief

Die 2 streepjes op de test verschijnen dus alleen als HCG aangemaakt wordt. Het betekent dus iets super positiefs, maar kan ook de start zijn van een vrij heftige periode. 

Bij Gaby hadden we nog niet eens een test gedaan, maar wisten we al dat het gelukt was, toen ze tijdens het braden van wat kip van roze naar groen verschoot en nog net op tijd bij het toilet was om haar eerste (van velen) kots-sessies te hebben. 

Uit zelfbescherming zijn we er een paar dagen lang vanuit gegaan dat het een virusje kon zijn, maar de uiteindelijke test was vrij duidelijk. Het was ‘hormonen kots’. Geen ‘virus kots’. 

Uiteraard waren we heel blij toen we die positieve test in handen hadden. Gaby stond te springen van blijdschap en ik moest grijnzen van oor tot oor. Ik scheurde nog net niet uit. 

‘Dat ik moeder werd, vond ik nog altijd fantastisch, maar het hele circus eromheen ervaarde ik steeds meer als dramasoap.’

Maaike

Zwangerschapsmisselijkheid

Maar dat enthousiasme werd toch wel snel de kop ingedrukt door de verlammende misselijkheid die Gaby ervaarde en het meerdere malen per dag moeten overgeven. Van de verloskundige (VK) kreeg ze hier al snel pilletjes voor. 

Die hielpen maar een beetje. De misselijkheid maakte ook, dat ze niet meer kon eten. Of niet meer durfde. Uitdroging en een vitamine tekort waren het gevolg hiervan. Meerdere ziekhuisopnames waren nodig, om haar weer op te krikken. 

Ik werkte op dat moment nog bijna fulltime. De zorg die Gaby nodig had, en de zorgen die ik me maakte, viel soms maar moeilijk te combineren met werken. Ik merkte aan mezelf, dat ik die hele zwangerschap steeds minder leuk vond. Dat ik moeder werd, vond ik nog altijd fantastisch, maar het hele circus eromheen ervaarde ik steeds meer als dramasoap. 

Vergeet de mee-moeder niet

En uiteraard gaat alle zorg en aandacht uit naar de zwangere moeder! Toch kun jij je vergeten en verloren voelen. Ik had dat wel. Natuurlijk vraagt iedereen als eerste hoe het met je vrouw gaat, maar niemand zal aan jou vragen hoe het met je gaat. Of je het nog redt, of jij je piekerhoofd nog wel stil krijgt, of jij wel aan je slaap toe komt. Of je ergens hulp bij nodig hebt. Ik heb me best wel alleen gevoeld tijdens het hele gebeuren. Want Gaby had het zwaar, maar het overkwam mij ook! 

Ik kwam er tijdens een van de ziekenhuis opnames tot mijn grote schrik achter, dat ik het fijn vond dat ze in het ziekenhuis was. Ik had heel goed geslapen, de zorgen vielen even weg, ik had even tijd voor mezelf en voor zelfzorg. Omdat ik wist dat ze in het ziekenhuis in goede handen was. Ik hoefde het even niet te doen. Ik schrok daarvan en voelde me schuldig. Want dat ‘hoor’ je natuurlijk niet te denken en voelen. 

Nu, zoveel jaren later, snap ik dat ik dat toen zo voelde en voel ik me er niet langer schuldig over. Nu zal ik, mocht het weer gebeuren, om hulp vragen. Of met iemand praten over wat IK nodig heb. En wat mijn gevoelens zijn. 

‘We hebben uiteindelijk 5 of 6 testen gedaan, die allemaal vaag positief waren.’

Maaike

Onzekerheid

De test die Sanneke en ik deden bij de zwangerschap van Joep was niet overduidelijk positief. Het werd een plusje, maar wel een erg vaag plusje. Testten we te vroeg? Was het mis aan het gaan? Hoorde het zo? Was het vals positief? Zoveel vragen! En zoveel antwoorden op al die stomme mama- en zwangerschapsfora. 

Waar je door het ene antwoord (van een vrouw die na 6 miskramen en een 5-jarig fertiliteitstraject toch een kindje kreeg) enorm gerustgesteld werd. ‘Dat was bij mij ook! Geen zorgen hoor, ik heb nu een gezonde dochter van 5 maanden, 2 weken, 3 dagen en 15 uur.’ 

Om vervolgens alle moed in je slippers te voelen zakken (het was een zonnige voorjaarsdag) want de andere vrouw (moeder van 2 bengels en 1 engeltje) had dat ook, maar dat bleek toen te komen door een dalende HCG spiegel, omdat er toch iets mis gegaan was. 

Moesten we nu heel blij zijn en grijnzend de dag door fladderen, of konden we daar beter mee wachten tot we een echt goede positieve test hadden? 

De volgende ochtend hebben we weer een test gedaan. Ook die was maar vaag. We hebben uiteindelijk 5 of 6 testen gedaan, die allemaal vaag positief waren. 

Toen de misselijkheid begon, was dat eigenlijk een geruststelling. Tot het kotsen begon… Want ook Sanneke moest best wel veel spugen. We hielden er zelfs een kots-lijst aan over.

Het kotslijstje 

Datum – plek – bijzonderheden. En dan krijg je bijvoorbeeld dit: 

• 24 juni- thuis- direct na mijn glas water. Het water kwam er nog koud weer uit.
• 25 juni- tweede boom na het spoor- ik dacht dat ik het wel redde tot thuis. 
• 28 juni- thuis, in mijn mond – ik dacht echt dat het een boertje was… 

‘Hij kwam in het rijtje; sleutels, telefoon, portemonnee…. kots-tas. Ja, we kunnen gaan.’

Maaike

Goede voorbereiding op misselijkheid

Waar ik de eerste paar keren nog liefdevol haar rug aaide en haar haar uit haar gezicht hield, pakte ik na de 6e keer de kotslijst er vast bij en legde een nat doekje op de wastafel bij de wc. 

Het vervelende was wel, als ze moest kotsen in de ochtend, was ze de rest van de dag misselijk en slap en dus geen land mee te bezeilen.

We maakten ook een ‘kotstas’. Daar zaten natte doekjes in (toetenpoetsers), een plastic zak, een schoon T-shirt, een pakje crackers en Smintjes. Die tas moest overal mee naartoe. 

Hij kwam in het rijtje; sleutels, telefoon, portemonnee…. kots-tas. Ja, we kunnen gaan. 

Maar toen het kotsen eenmaal weer minder werd en stopte, maakte dat ook weer onzeker. Zolang ze misselijk was, wisten we dat ze zwanger was. 

Maar als die misselijkheid verdwijnt..? 

Daling van HCG hormoon

Gelukkig hadden we tegen die tijd al een paar keer het hartje gehoord en op de echo een babyvormige grijze vlek heel enthousiast zien bewegen. Dat hielp wel. Ze was gewoon nog zwanger. Wij grijnsden en fladderden rustig verder. 

Dan gebeurt er met deze fase ook nog iets met haar borsten, die groeiden. En dat doet haar pijn. En dat vond ik lastig. Want als ik er naar keek, dan deed het al pijn. Maar ja, mooi vond ik ze wel, wat niet kijken best moeilijk maakte. 

Het grappige was, dat Daan bij Sanneke als eerste de verandering aan haar borsten zag en uitsprak. Hij wist toen nog niet dat Sanneke zwanger was. Maar hij vroeg op een ochtend na het douchen wel aan Sanneke, waarom haar borsten er zo gek uitzagen. Wij hebben elkaar veelbetekenend en erg verbaasd aangekeken. 

Hij kon ook nog eens precies vertellen wat er dan gek was. Er waren bobbeltjes en het was roze, en er zaten allemaal scheurtjes (de adertjes werden zichtbaarder -> scheurtjes).

En verhip, dat klopte. In deze fase kan de tepelhof donkerder en groter worden. En op/ rond de tepelhof kunnen bultjes ontstaan (De klieren van Montgomery).

‘Hij heeft er oog voor. Hij was 5 toen!’

Maaike

Zwangerschapsvermoeidheid

De ‘moe-maar-dan-ook-echt-intens-moe fase’ loopt erg samen op met de ‘kots fase’. Ze gaan hand in hand. Die eerste vroege kwalen, die zijn slopend voor je vrouw. En daarmee ook voor jou. Het kan er namelijk voor zorgen, dat alles nu op jou aankomt. Het huishouden, je relatie, werk en als je al kinderen hebt, doe je die er ook maar even helemaal alleen bij. En soms is de realiteit anders dan hoe je het ervaart. Bij Sannekes tweede zwangerschap, bleef de intense vermoeidheid de hele zwangerschap ergerlijk aanwezig. Nu ik niet meer werk, deed ik al veel meer in het huishouden dan Sanneke. Gewoon, omdat dat zo gaat. Zij werkt en doet wat ze kan, ik doe de rest. Nu ze zo intens moe was, en soms uren per dag slapend doorbracht, veranderde er feitelijk niet zoveel aan die verdeling. Toch voelde het voor mij anders. Ik voelde me alleen. De verantwoordelijkheid voor de kinderen, het huishouden en de zorgen om Sanneke, drukte anders. Wegen als het ware zwaarder. Terwijl het in feite al 2 jaar zo ging. Het gevoel was voor mij anders. 

Hulp vragen

Die ‘hormonensoep’ is hard nodig, maar oef, wat een vies soepje is het! Het vraagt veel van je vrouw, maar daarmee dus ook van jou. 

‘Ook jij wordt moeder, ook jij ervaart de grote verandering in je leven, je rol en je relatie.’

Maaike

Ik vond het soms lastig. Ik wilde er zijn voor Sanneke, maar het lukte mij ook niet om alle ballen maar hoog te houden. Daar ben ik uiteindelijk dan ook maar mee gestopt. Uiteraard na een tranendal, waarin ik Sanneke vertelde dat het me niet lukte en dat ik niet boos was op haar, maar dat ik haar ook nodig had en dat het me alleen gewoon niet lukte. Natuurlijk hoefde ik ook niet alles te doen en zeker niet alleen. De kleine onbelangrijke ballen hebben we dan ook maar (tijdelijk) aan de kant gelegd. 

Dat gaf lucht en met het inschakelen van wat hulp van buitenaf (Daan kon met een klasgenootje uit de buurt meerijden naar school en mijn moeder kwam af en toe eens helpen met het huis opruimen/ schoonmaken) zijn we die periode uiteindelijk goed doorgekomen. 

Zoals in alle lastige of anders-dan-anders situaties binnen je relatie is ook hier communicatie belangrijk. Ook jij wordt moeder, ook jij ervaart de grote verandering in je leven, je rol en je relatie. Ook jij hebt (secundair) last van de ‘hormonensoep’. Dat mag je uitspreken en daar mag je samen een weg in zoeken. En soms is het uitspreken van je gevoel of frustratie al genoeg. Want alleen maar denken; ‘ik heb er ook last van, maar ik mag niet zeuren, want voor haar is het veel vervelender,’ gaat je niet helpen. Het klopt wel wat je denkt, maar ook niet. Het mag naast elkaar bestaan. Zij heeft het zwaar én jij daardoor ook. Dat mag best gezegd en erkend worden. 

Dat tegeltje heb je dus echt verdiend! 

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Mee-moeder’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.