De luteïniserende fase

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Tijdens beide zwangerschappen was ik de ‘mee-moeder’ (al vind ik ‘hart-moeder’ beter passen want ik ben net zo veel moeder). Lees hier deel 4 van ‘De zwangerschap voor de mee-moeder’: De luteïniserende fase.

De luteïniserende fase

Een spannende fase. Een waarin je je vooral aan het afvragen bent; zitten we goed? Is onze timing goed? 

Ik word er vaak erg ongedurig van en vind het maar lastig. Het timen, maar ook de logistieke kant. Wanneer kan iedereen? Wat zeg je als je een afspraak ineens moet afzeggen, omdat je ineens je vrouw moeten (laten) insemineren. 

Bij Donor Alex hadden we geluk. Hij kwam altijd naar ons toe. Zo konden we gewoon thuis, in ons eigen bed, middels wat DIY met een potje en een spuitje een kind in elkaar knutselen. 

(Online besteld bij zi-shop.nl). 

Bij Daan was de ovulatie test niet overduidelijk positief, maar mijn ex voelde haar ei de grote sprong nemen en ‘s avonds kwam Alex gelijk opdraven. 

Ook bij Joep was er geen overduidelijke positieve test, maar Sanneke heeft zo’n regelmatige cyclus dat we erop vertrouwden dat we goed zaten. 

“Firma Schudden voor gebruik, staat voor jullie klaar”

Maaike

Plannen, timen en afspreken

Nu, met onze wens voor een derde kind, duurt het allemaal wat langer. Het plannen, timen en afspreken hebben we inmiddels al 100 keer gedaan. (Zo voelt het althans.) 

Op het moment dat we weten dat een poging mislukt is, gaan we al in contact met Donor. Over zoveel dagen verwachten we de eisprong. Wat staat er bij iedereen op de agenda? Gaan wij naar hem, of komt hij naar ons? Waar laten we de kinderen? Wat zeggen we tegen Daan als wij even naar boven gaan? (Meestal moeten we even iemand bellen.) 

Ik word vaak een beetje mopperig van dat regelen en plannen. Het moet toch altijd ineens allemaal geregeld worden, en het maakt me ook onzeker. Is dit echt het beste moment? Was gisteren niet beter geweest? De test was niet heel overtuigend, kunnen we niet beter een dag wachten? Vindt Donor het niet vervelend worden? Zou het deze keer dan lukken? Nu moeten we weer een tijd in de auto. Zit de hond dan niet te lang alleen? 

Omdat het vaak even een flink geregel is, (iedereen heeft werk en een gezin en we wonen niet bij elkaar in de buurt,) kost het iedereen even wat energie. Je vraagt nogal wat van een donor en zijn gezin! Gelukkig kunnen we altijd goed met elkaar praten. Als iemand onzeker wordt over de welwillendheid van een ander, gooien we dat in de groep. Willen we dit allemaal nog steeds? Doet iedereen nog mee? 

Gelukkig klinkt er dan altijd een volmondig JA. Met als kanttekening; ja, het geregel is even vervelend, daar heeft iedereen een beetje last van, maar we weten waar we het voor doen. 

Waar Donor dan, niet zonder enige trots, aan toevoegt: “Firma Schudden voor gebruik, staat voor jullie klaar”.

“Ik moest vooral veel giebelen. En af en toe een kleine gruwel.”

Maaike

DIY Inseminatie

En dan komt dus het moment van inseminatie. De DIY versie. 

Enkele zaken die je misschien graag van te voren wilt weten. 

• Sperma is een beetje vies spul…
  Ik ben nogal gevoelig voor geurtjes en merk dat ik tijdens het hele proces regelmatig mijn adem in sta te houden. Ook ben ik altijd bang dat ik het aan mijn handen krijg. Ieuw! Maar bedenk je dan maar, dat je vrouw het op nog heel veel meer plaatsen krijgt. Dat is pas eng!
• Het hele gebeuren is allesbehalve romantisch.
  Ik moest vooral veel giebelen. En af en toe een kleine gruwel.
  Het gegiebel kan al beginnen op het moment dat Donor ‘zijn ding gaat doen’. Ik weet niet of je je donor daar op wilt voorbereiden. Wij hebben het niet gedaan, maar ik kon mijn gegiebel redelijk onderdrukken waar hij bij was. Toen hij eenmaal boven was, barstte het echter in alle hevigheid los.
  Hij was vrij snel weer beneden. Verbazingwekkend snel eigenlijk. 
• Blijkbaar is het dus erg gemakkelijk voor een man om te ejaculeren.
  We hebben in een heel open gesprek weleens gevraagd hoe hij dat zo snel kan. Fantasie? Filmpje op zijn telefoon? Bij hem bleek het te werken door zich goed te concentreren. Of hij dan stiekem toch iets leuks in zijn hoofd zag en hij zich daar erg op concentreerde, heeft hij niet verteld. 
• De rest van het proces blijft vrij ongemakkelijk.
  Je kan het nog zo romantisch maken, met kaarsjes, wat lieve kusjes, maar echt lukken wil dat niet. Zeker niet als je dat spuitje moet inbrengen bij je vrouw. Je kan haar lief aaien, en waarschuwen dat ie eraan komt, maar het blijft een ongemakkelijk moment. 
• Het zou goed zijn, als de ontvangende vrouw een orgasme heeft. Dat zou maken dat het sperma makkelijker in en door de baarmoedermond komt. 
  Reken er niet op, dat dit lukt! 
• De stemming komt er niet echt in en… zie punt 1. Je krijgt het misschien liever niet aan je vingers… 
• Er loopt best wat sperma weer uit de vagina.
  Je doet enorm je best om iedere druppel uit het potje in het spuitje te krijgen, wringt de spuit nog net niet uit. Want stel je voor, dat het winnende zaadje precies in die ene druppel zit! Ze kan een kwartier, of een half uur met haar billen op een kussen en haar benen omhoog gaan liggen. Zodra ze overeind komt, loopt er weer wat uit! Alle zorgvuldigheid voor niks geweest, lijkt het dan. 

Ik kwam tijdens het shoppen naar ovulatie testen de Ferti-Lily tegen. Prijzig, maar ja, de belofte van zoveel procent meer kans op een zwangerschap, maakte dat deze hopeloze wensmoeder overstag ging en hem aanschafte. Het helpt wonderwel tegen het uitlopen van het sperma, zodra de vrouw overeind komt. 

Blijft het feit bestaan, dat dat ding er ooit weer uit moet. En er dan alsnog een kwakje prut mee uit komt. Geval van uitgestelde gruwel… 

“Alle manieren die het lichaam kunnen helpen energie te besparen zijn mooi meegenomen”

Maaike

Tips voor de innesteling

En dan begint het wachten. Het hopen. Het letten op ieder detail van haar lichaam. 

In die wachtperiode zou het belangrijk zijn, dat je zo min mogelijk vraagt van het lichaam. Want, een innesteling kost het lichaam veel energie. Alle manieren die het lichaam kunnen helpen energie te besparen zijn mooi meegenomen. 

Je moet zorgen dat het lichaam warm blijft. Dus ook koud drinken en eten wordt dan afgeraden. Het moment dat Sanneke begon met het eten van pap in de ochtend was een moment. Omdat ze glutenarm eet nam ze Teff pap. Dat ziet eruit als behangerslijm. Eet smakelijk! 

Ze drinkt in die periode alleen maar thee en warm water. We eten kruidig eten en elke avond ligt ze dan een kwartier met haar benen in de lucht om de doorbloeding van haar bekken te optimaliseren. Ook het eten van veel groene bladgroenten en zuivel zou goed zijn voor het lichaam en een goede innesteling kunnen bevorderen. (Jaja, groene bladgroenten zijn áltijd gezond voor je.)

En natuurlijk geen stress, en veel rust. 

“Vaak wordt ze de dag na een negatieve test ongesteld”

Maaike

Innesteling

We zijn innesteling experts inmiddels. Of nou ja, we weten er veel van, we zijn alleen helaas geen ervaringsdeskundigen. 

(We kregen van een collega de boekentip; Innesteling van Rika Lukac.)

Rond de periode dat je vrouw ongesteld moet worden, valt er ineens van alles op. Of dat denk je dan. Wordt haar tepelhof donkerder, of lijkt dat maar zo? Wat is haar huid onrustig. En, wat doet ze kattig! Ze is ook wel opvallend moe. Doen haar borsten ook pijn? 

Stom, want dit zijn allemaal symptomen die zowel bij PMS passen als bij zwangerschap. Na zoveel mislukte pogingen weet je het uiteindelijk niet meer. Je kan en durft eigenlijk niet meer te vertrouwen op de signalen die het lichaam geeft. Vertrouw dan maar op de signalen van ClearBlue. En die heeft altijd gelijk. 

Vaak wordt ze de dag na een negatieve test ongesteld… Om het er nog even lekker extra hard in te wrijven. 

“Het voelt alsof je opnieuw moet beginnen”

Maaike

Geen positieve test

Toen wij na een jaar DIY’en nog altijd geen positieve test in handen hadden, hebben we ons via de huisarts laten doorverwijzen naar een kliniek.
In onze woonplaats zit tegenwoordig een vestiging van Nij Geertgen. Helaas had deze locatie geen eigen laboratorium en geen invries-mogelijkheden. Ze werkten ook niet met vers donorzaad.
Later bleek dat geen enkele kliniek of ziekenhuis dit doet. Donorzaad wordt altijd eerst ingevroren, opnieuw onderzocht (om te bekijken of voldoende zaadcellen het bevriezings- en ontdooiingsproces hebben overleefd) en daarna pas voor IUI-D gebruikt. Voor de donor is dit een stuk minder belastend natuurlijk. Hij moet één keer ‘zijn ding doen’ en kan voor de rest thuis blijven. Afwachten. Uiteindelijk kwamen wij terecht in een andere locatie van Nij Geertgen. Voor Donor dichterbij huis en voor ons verder rijden.

Ik vond het klinische traject heftig. Het voelt alsof je opnieuw moet beginnen. Onderzoeken, gesprekken, nog meer onderzoeken, opnieuw diepgaande en open gesprekken met Donor. Ik vond het nogal wat. Iedere sukkel kan gewoon een kind maken en op de wereld zetten. En wij, wij moesten eerst allemaal gesprekken voeren. Gesprekken die we allang gevoerd hadden. Met elkaar en met Donor. Met onze vrienden en met familie.
Maar ja, het is onderdeel van het traject. Dus ga je er maar in mee.

Hoe ik de rest van het traject ervaren heb, kom ik in de volgende van deze reeks op terug.

Meer over Maaike en haar blogs

Meer informatie over zelfinseminatie

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Mee-moeder’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.