Maaikes regenbooggezin – Bloed, pijn en pleisters

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben 3 zoons. De oudste (11 jaar) leeft de helft van tijd bij ons, de andere helft bij mijn ex. De andere 2 jongens (een van 5 jaar, en de kleinste is 1 jaar) zijn beiden gedragen door Sanneke. Lees hier deel 15: Maaikes regenbooggezin – Bloed, pijn en pleisters.

“En als het lekker weer is, gebeurt er altijd iets met kinderen.”

Maaike regenbooggezin – Bloed, pijn en pleisters

Misschien had je het nog niet door, maar het was lekker weer. En als het lekker weer is, gebeurt er altijd iets met kinderen. Die gaan makkelijker kapot… 

Doordat ze korte broeken dragen, en korte mouwen en veel meer buitenspelen is 1 en 1 al snel 2. De knieën, schenen, tenen en ellebogen zijn kwetsbaar tijdens de lente. De pleisters waren niet aan te slepen hier. 

Joep houdt erg van stickers. Hij kan zich eindeloos vermaken met de stickers van het stickervel verplaatsen naar een leeg papier. Stickers plakken, pleisters ook. Joep is dus ook gek op pleisters. 

Ik werd laatst door een jammerende Joep naar boven geroepen. Hij lag net in bed, ik dacht dat ik alle smoesjes en tijdrekpogingen al gehad had, maar nee, dat had ik even mis! Joep had heel erg veel pijn! Aan zijn arm, of hand, of ‘hier’. ‘Hier’ bleek dat bobbeltje te zijn aan het eind van zijn spaakbeen bij zijn pols. Daar deed het vre-se-lijk veel pijn. Er zat zelfs een bult! Mensen, wat had hij het zwaar! 

Na het aan zorgvuldig onderzoek te hebben onderworpen, kwamen we tot de conclusie dat er geen bloed was, en er ook geen bloed te verwachten viel. Volgens Joep was een pleister echter wel heel hard nodig. Mijn argument dat pleister zijn tegen het bloeden, werd verworpen. Pleisters helpen ook tegen pijn! 

“Je hoorde de engelenkoren jubelen in zijn hoofd”

In de badkamer vond ik, in een reisetui, nog een setje pleisters. Hij had geluk, alleen de grote pleisters waren nog over. Formaat; slagaderlijke bloeding. (Oké, oké, dat overdrijven werkt besmettelijk. Het was een pleister van ongeveer 4×5 cm.) Toen ik de pleister en dus het onverwacht grote maatje aan Joep liet zien, zag ik kort zijn ogen oplichten! Je hoorde de engelenkoren jubelen in zijn hoofd en zijn mondhoeken krulden kort om naar een gelukzalige glimlach. Daarna herpakte hij zich en keek weer moeilijk en alsof hij verging van de pijn. 

Na de enorme pleister opgeplakt te hebben en zijn hand zorgvuldig bóven de deken werd gelegd, zodat de pleister er niet af kon gaan, liet hij zich weer achterover in de kussens zakken en viel hij volmaakt tevreden in slaap. 

Wel moest er nog even beloofd worden, dat ik het tegen mama Sama* zou zeggen, zodat zij niet per ongeluk de pleister eraf zou halen. Je weet het niet, met die moeders… 

(*Toen Sanneke en ik elkaar net kenden en Sanneke en Daan eenmaal aan elkaar waren voorgesteld, was het ook tussen hen gelijk dikke mik. Daan vond Sanneke heel erg lief. In die periode zag hij zijn andere moeder nog niet zoveel als nu. Hij wilde Sanneke ook graag mama noemen. Maar, die titel was voorbehouden aan mij en zijn andere moeder. Sanneke ook mama noemen, dat was dus niet aan de orde. Al snel kwamen we met de titel, sama. Iedereen ging Sanneke langzaamaan Sama noemen. Zelfs vriendjes die kwamen spelen, gingen ervan uit dat Sanneke zo heette. 
Toen kwam Joep en toen hij ging praten, werden wij dus al snel, mama Maaike en mama Sama voor hem. Joep weet inmiddels wel dat Sama dus eigenlijk Sanneke heet, maar we houden Sama er maar gewoon in. Wel zo gemakkelijk.)

“Een pleister was heel hard nodig, anders zou zijn hele bed straks onder het bloed zitten”

Nieuwe pijn ontdekt

De avond erna werd ik geroepen voor een nieuwe pijn. Aan zijn vinger deze keer en deze keer was er ook echt bloed (geweest…)! 

Opnieuw moest ik goed zoeken, maar inderdaad, op zijn vinger zat een wondje van ongeveer 0,5×0,5 millimeter. Het was nauwelijks zichtbaar en er had zich al een mooi korstje gevormd. 

Alsnog deed het afschuwelijk veel pijn en was een pleister heel hard nodig, anders zou zijn hele bed straks onder het bloed zitten. Dat moet je niet willen. 

Dat het wondje al een paar dagen oud was en heus niet opnieuw zou gaan bloeden, en zeker niet door zijn hele bed, was ook hier geen goed argument. Een pleister was ook vandaag essentieel. 

Dus ja. Ik heb opnieuw een pleister geplakt, iets toegevoegd aan de stapel nodeloos plastic afval. Maar ook nu, viel Joep volmaakt tevreden in slaap. Met zijn zere, gepleisterde vinger omhoog gestoken, boven de dekens. 

Veiligheid voor alles. 

Ik moet een nieuw pakje pleisters kopen, want de zomer komt nu net goed op gang. 

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.