Zwanger worden of niet?

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (8) en Joep (2,5). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Ons gezin is nog niet compleet. Helaas lukt het zwanger worden niet zo.
Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, zit ik nu thuis en doe ik net alsof ik het huishouden onder controle heb. Ik haal en breng Daan overal naartoe, bouw treinbanen, en probeer tussendoor mijn hobby’s uit te voeren. Naaien, haken en schrijven. Met mijn blogs probeer ik je mee te nemen in de alledaagse chaos, uitdagingen, plezier en liefde van ons gezin.
Lees hier deel 4: Maaikes regenbooggezin – Zwanger worden of niet?

Zwanger worden of niet?

In een eerder blog schreef ik, dat ik in het grote mensen leven niet in staat blijk om mijn kinderen te kunnen baren. Ook schrijf ik, dat ik over het waarom daarvan nog wel eens terug kom in een andere blog. Bij deze!

Ik heb altijd gedacht, geweten en gevoeld, dat ik moeder zou worden. En gemakshalve ging ik er dan van uit dat ik zelf die kinderen zou baren. 

Ongeluk

In 2011 heb ik, samen met mijn toenmalige vrouw, een ongeluk gehad. Ik brak daarbij mijn bekken en mijn heup kom. Ik ben zo hard op mijn linkerkant gevallen, dat mijn heupkop, door mijn heupkom is geschoten. Het was een rommeltje! 

Ook had ik een hersenkneuzing, met nu mild -maar zeer aanwezig- NAH (niet aangeboren hersenletsel) tot gevolg. 

Zodra mij in het ziekenhuis werd verteld, dat mijn bekken was gebroken, maakte ik mij zorgen. Je bekken heb je nogal nodig als je zwanger bent. Doet dat het niet goed, dan valt het kind zo je onderbroek weer in, stelde ik mij zo voor. En dat leek me vrij onhandig. 

Ik heb dus ook keer op keer gevraagd: ‘Kan ik nog wel zwanger worden?’ 

‘Ja, dat kan,’ was het antwoord op al die keren. 

Bekkenbodemklachten

Het kan ook. Alle botjes zitten echt weer mooi op hun plaats. Mijn bekken is goed geheeld, en zou een kindje dus moeten kunnen dragen. 

Maar dat zijn de botjes. Niet de spieren, niet het bindweefsel, de zenuwen en pezen of mijn energieniveau. Dat doet het niet zoals voorheen. En dat doet het zeker niet goed genoeg, om een zwangerschap te kunnen doorstaan. 

Dat zware gevoel, dat je diep in je bekken krijgt, als het kindje zwaarder wordt en aan je banden gaat trekken? Wat maakt dat je het liefst in de ganzenpas gaat. Lekker waggelen. 

Dat gevoel heb ik altijd. 

Dat je moet piesen als je niest? Omdat je bekkenbodemspieren het al zo zwaar hebben? (Stress incontinentie, noemt de orthopeed het.)

Heb ik. 

Dat je in bed geen lekkere houding meer kan vinden, omdat je heupen of je onderrug zo pijnlijk zijn?

Heb ik al. 

Dat je alleen maar wil slapen, door de hormonen cocktail die door je lijf raast en doordat er een nieuw mensch in je groeit? 

Heb ik. (Hallo NAH!) 

Dat iemand anders je veters moet strikken? 

Ja, ook. (Links dan. Rechts kan ik zelf.)

‘Ik ben ouder, mijn eieren zijn eerder over de datum.’

Maaike

Kinderwens

Daan is gedragen door mijn ex. Het was altijd de bedoeling, dat ik zwanger zou zijn. Maar om mijn bekken meer hersteltijd te geven, is zij eerst zwanger geworden. Met het idee, dat ik dan het volgende kindje zou doen. Maar ons huwelijk liep al stuk voordat we het daarover konden hebben. 

Toen ik Sanneke leerde kennen, hebben we al vrij snel onze kinderwens uitgesproken. Ik geloof dat we dat al getackeld hadden voordat we elkaar ontmoet hadden. 

Naar Sanneke was ik vrij duidelijk. Ik wil graag nog meer kinderen. En als we allebei een keer zwanger willen zijn, dan mag ik eerst. Ik ben ouder, mijn eieren zijn eerder over de datum. 

Zwanger worden of niet?

Maar toen kwam er een nieuw revalidatietraject. Ik bleek ontzettend overbelast. Fysiek en psychisch. Tijdens het traject bleek hoe groot de invloed van een sneue heup en een kapot brein op mijn leven was. 

En, wat als een zwangerschap zou betekenen dat ik (tijdelijk) nog meer klachten kreeg? Wat als het niet tijdelijk bleek? Wat als zwanger zijn, betekende dat ik nooit met dat kindje zou kunnen spelen? Dat ik het niet kon tillen? Dat ik bovenop mijn NAH hoofd, ook nog een zwangerschapsbrein zou krijgen? Wat als mijn somberheid, die steeds meer aanwezig leek te zijn, zou uitvloeien in een postnatale depressie? Wat als mijn zwangerschap meer kapot zou maken dan geluk zou brengen? Had ik dat er voor over? Hadden WE dat er voor over? 

De wens om zwanger te zijn, dat te ervaren, te voelen hoe je lijf een nieuw mensje maakt. Hoe het beweegt in jou, hoe het daarna warm en wonderbaarlijk op je borst ligt. Hoe je iets van jezelf terug ziet in dat kindje. Je ogen, je haar, of een karaktertrek. Te voelen hoe het anders voelt, als het kindje uit jou komt. 

Was die wens sterk genoeg? Was die wens groter, dan mijn lichamelijke en psychische gezondheid? 

Nee. 

‘Nu (pas?) voel ik de ruimte en heb ik de mogelijkheid om dat proces van afscheid aan te gaan.’

Maaike

Afscheid

Ik wil graag kinderen, zodat ik voor ze kan zorgen. Met ze kan spelen. Ze kan helpen. Met ze samen kan zijn. En je weet nooit hoe het gegaan zou zijn. Misschien waren al mijn angsten en zorgen wel ongegrond gebleken. Toch heb ik gekozen voor Nee. Nee, ik ga niet zwanger worden. Deze keer niet en daarmee, nooit. Want daarna ben ik te oud, en de slijtage in mijn heup blijkt veel progressiever dan ik eerder dacht. Waar ik dacht wel tot mijn 50ste te kunnen wachten met het laten plaatsen van een kunstheup, blijkt het nu al best een goed idee te zijn. 

En dat is naar. En verdrietig. En dat zette een rouwproces in gang, dat nog altijd gaande is. Gelukkig heb ik iemand die me daarbij helpt. Nu (pas?) voel ik de ruimte en heb ik de mogelijkheid om dat proces van afscheid aan te gaan. Afscheid van werken in het onderwijs, terwijl ik werken in het onderwijs zo fantastisch vind. Afscheid nemen van het beeld, dat ik zwanger zou zijn en mezelf terug zou zien in mijn kinderen. Afscheid van mijn leven zoals het was. Om daarna mijn leven weer te leven op een manier zoals ik het nog wel kan. 

Ik ben moeder

En, om terug te grijpen naar mijn vorige blog, dan dondert het echt niet waar ze gegroeid zijn. In mijn buik of in mijn hart. Ik ben moeder. 

Dat wilde ik altijd al zijn. En dat ben ik nu. 

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.