Aan de andere kant van jufs tafel

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Ons gezin is nog niet compleet. Helaas lukt het zwanger worden niet zo. Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, zit ik nu thuis en doe ik net alsof ik het huishouden onder controle heb. Ik haal en breng Daan overal naartoe, bouw treinbanen, en probeer tussendoor mijn hobby’s uit te voeren. Naaien, haken en schrijven. Met mijn blogs probeer ik je mee te nemen in de alledaagse chaos, uitdagingen, plezier en liefde van ons gezin. Lees hier deel 8: Maaikes regenbooggezin – Aan de andere kant van jufs tafel.

Aan de andere kant van jufs tafel

Ik heb jaren in het onderwijs gewerkt. Werk dat ik met veel liefde, frustratie, passie en op de loer liggende burn-outs heb gedaan. 

Vanaf de pabo kon ik gelijk aan het werk op een Daltonschool in Bussum. Met mijn 21 jaar stond ik 5 dagen voor groep 6. Een groep van 24 kinderen. Op mijn 21ste! Totaal onverantwoord, bedenk ik me nu. Ik was zelf nog nauwelijks puber af. En dan stond ik daar een stelletje pre-pubers te vertellen hoe de wereld in elkaar zat? 

Na 5 jaar nam ik ontslag en ging op zoek naar een andere school. Ik wilde graag in het Speciaal Basisonderwijs werken. Dat lukte. 

Het eerste jaar heb ik daar vaak rondgelopen met de gedachte: ‘Wat doe ik hier?!’ en ‘Wanneer zouden ze ontdekken dat ik dit helemaal niet kan?!’ 

Na een jaar kreeg ik langzaamaan meer zelfvertrouwen en ontdekte ik, dat ik het prima kon. En dat ik voor de meeste kinderen in mijn groepen een verschil maakte. Ik was hun juf en ze wisten wat ze aan me hadden. 

Het hielp enorm dat ik in een team kwam, waar ik alle hulp, steun en kennis kreeg die ik nodig had. En, iedereen had dezelfde visie op onderwijs en opvoeden. Een visie waarin ik me in Bussum vaak alleen voelde staan. 

Het tegenovergestelde heb ik ervaren in het SBO. Daar was juist ruimte voor het welbevinden van de kinderen. Voor mijn welbevinden. Voor het zoeken naar wat iedereen nodig had. En als ik dat echt niet meer wist, dan was er altijd wel iemand die wilde meekijken. En het soms, als het echt even niet meer ging, wilde overnemen. 

Aan de andere kant van de tafel

Ik heb bijna 20 jaar het beste proberen te doen voor mijn leerlingen en hun ouders. Ik heb zoveel gesprekken gevoerd met ouders, leerlingen en collega’s. Er zijn zorgen met mij gedeeld. Er zijn zoveel vragen die we elkaar gesteld hebben. Frustraties zijn geuit naar en over elkaar. Het heeft me een heel rijk mens gemaakt. Ik heb veel gehoord, gevoeld, verteld, geadviseerd. 

Als juf. 

Aan mijn kant van de tafel. 

In mijn comfi bureaustoel, met alle gegevens en kennis die ik had in mijn hoofd en op de computer voor me. 

En nu? Nu zit ik aan de andere kant van de tafel. 

Als moeder. 

Met zorgen, vragen, frustraties en gevoelens. 

Op zo’n klein kutstoeltje. 

Zorgen

Het gaat bij onze oudste zoon niet allemaal vanzelf goed. Hij -en wij- moet hard werken. Hij heeft, vermoedelijk door de scheiding van zijn moeder en mij, een jaartje stil gestaan in zijn ontwikkeling. Tel daar ook wat problemen met prikkelverwerking bij op en dan snap je, dat dingen niet vanzelf goed gaan bij Daan. We hebben al veel gesprekken op school gehad. Gesprekken met alleen de leerkracht, met de IB-er erbij, met de orthopedagoog en met de Ambulant Begeleider die aan de school verbonden is. 

Gesprekken die ik gewend ben te voeren. 

Over een leerling. 

Maar niet over mijn eigen kind! 

“Ik wil ook niet die zeik moeder zijn, die altijd op de stoel van de juf wil gaan zitten.”

Maaike

Ik weet veel, zie wat er moet gebeuren, weet welke mogelijkheden en methodes er zijn, maar wil vooral dat mijn kind het blije ei blijft, dat hij is. Ik vind dat lastig. Die balans vinden en houden. 

Ik wil het beste voor mijn kind. Maar ik wil ook niet die zeik moeder zijn, die altijd op de stoel van de juf wil gaan zitten. Ik wil dat school er alles aan doet om ervoor te zorgen dat mijn kind blij en bij blijft. Maar ik wil ook niet dat mijn zoon een doorgetoetst en gelabeld kind wordt. 

Ik zie dat het nu goed gaat, maar weet ook wat de rest van de schoolperiode van hem kan en gaat vragen. Ik heb zorgen. Niet per se over nu, maar wel over later. 

Twijfels en moederinstinct

Mijn ex komt niet uit het onderwijs. Ze heeft er ooit wel stages gedaan, maar dat is al lang geleden. Zij ziet niet altijd wat er nodig is, zij weet niet wat er mogelijk is, of mogelijk gemaakt kan worden. Dat maakt het soms nog lastiger. Je wilt zoveel mogelijk op 1 lijn zitten met elkaar als je met school in gesprek gaat. Maar als zij mijn zorgen niet deelt en mij te hoog van de toren vindt blazen… 

Dan ga ik twijfelen aan mezelf. 

Stom he? 

Wil ik te veel? Heb ik te hoge verwachtingen van school? Schat ik mijn zoon te laag in? Zie ik problemen die er niet zijn? 

Ik weet dat ik mag vertrouwen op mijn moederinstinct. Maar is die net zo goed als die van een baarmoeder? Misschien niet, misschien alleen anders. 

Maar ik durf wel te zeggen over mezelf, dat ik een goede leerkracht was, die zag en deed wat er nodig was. En als ik zie, dat mijn kind iets nodig heeft, dat er iets niet goed gaat, dan is dat zo! Of dat nou moederinstinct is, of ervaring, of juffeninstinct. Het is er. 

Dus ben ik aan het leren schijt te hebben aan wat anderen vinden, of wat ze over mij denken. Als ze mijn zorgen niet delen, dan is dat zo. Maar ik zal ze blijven uitspreken en ik zal blijven benoemen wat er nodig is om mijn kind zo blij en liefdevol in het leven te houden. Want als ik het niet doe, wie doet het dan?  

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.