Wie wordt er zwanger?

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Tijdens beide zwangerschappen was ik de ‘mee-moeder’ (al vind ik ‘hart-moeder’ beter passen want ik ben net zo veel moeder). Lees hier deel 2 van ‘De zwangerschap voor de mee-moeder’: Wie wordt er zwanger?

Wie wordt er zwanger?

Toen ik jong was, was ik ervan overtuigd dat ik zelf kinderen zou baren. Ik was de beste poppenmoeder die er bestond en met een kussen onder mijn shirt was ik ook overtuigend zwanger. Ook mijn Barbie had een hele rits aan kinderen (en paarden) en was altijd zwanger. Mijn kinderwens was wel duidelijk. 

Geen groot gezin

Toen ik mijn ex Gaby ontmoette, werd haar ook al snel duidelijk dat ik graag moeder wilde worden. We waren nog jong en er nog niet klaar voor, maar als we het er over hadden, leek ik altijd net wat enthousiaster dan zij dat was. Ik had graag een groot gezin gehad van toch minimaal 4 kinderen. Al dan niet aangevuld met wat pleegkinderen. Na een tijdje met Gaby gewoond te hebben, werd mij duidelijk dat een groot gezin, samen met Gaby, niet mogelijk was. Die droom heb ik toen opgegeven. 

Ongeluk

In 2011 heb ik, samen met Gaby, een ongeluk gehad. Ik brak daarbij mijn bekken en mijn heupkom. (Ik ben zo hard op mijn linkerkant gevallen, dat mijn heupkop door mijn heupkom is geschoten. Het was een rommeltje!) 

Ook had ik een hersenkneuzing, met nu mild -maar zeer aanwezig- NAH (niet aangeboren hersenletsel) tot gevolg. 

Waar we altijd gedacht hadden dat ik als oudste als eerste zwanger zou worden, kozen we ervoor om Gaby zwanger te laten worden. Zo zou mijn bekken wat meer hersteltijd hebben, en kon ik een volgend kind hopelijk wel dragen. 

Helaas liep ons huwelijk al stuk, voordat we het over een volgend kindje konden hebben. 

“Ik ben ouder, mijn eieren zijn eerder over de datum.”

Maaike

Nieuwe relatie

Toen ik Sanneke leerde kennen, hebben we al vrij snel onze kinderwens uitgesproken. Ik geloof dat we dat al getackeld hadden voordat we elkaar ontmoet hadden. 

Naar Sanneke was ik vrij duidelijk. Ik wil graag nog meer kinderen. En als we allebei een keer zwanger willen zijn, dan mag ik eerst. Ik ben ouder, mijn eieren zijn eerder over de datum. 

Moeilijke beslissing

Na veel praten, denken en huilen, besloot ik om toch niet zwanger te worden. Het risico op verergering van mijn klachten, al dan niet tijdelijk, wilde ik niet nemen. Ik wilde graag kinderen zodat ik voor ze kan zorgen en met ze kan spelen. Niet om vanaf de bank, met een kapot bekken en een somber NAH hoofd toe te moeten kijken. 

Die keuze maken, viel me zwaar. Ik besloot namelijk niet alleen om dít kindje niet te dragen. Met die beslissing, besloot ik dus nooit zwanger te zijn. Ik werd er verdrietig van. Nog iets dat me afgenomen was door het ongeluk. Nog een toekomstbeeld aan scherven. 

Sanneke wilde heel graag zwanger zijn. Gelukkig werd ze bij Joep makkelijk zwanger en verliep de zwangerschap heel goed. Ze was een natuurtalent. 

In mijn geval kon ik niet dragen. Ik heb een moeilijke keuze moeten maken. 

Zonder het ongeluk, was die keuze niet nodig geweest. Dan was ik zwanger geworden (hopelijk) en was Gaby eventueel daarna zwanger geworden. De wens om zwanger te zijn, mijn buik te voelen bollen, het kindje te voelen bewegen, was zo groot. Het lijkt me zo bijzonder, zo iets fijns. Dat opgeven, door een stom ongeluk, doet pijn. Voelt oneerlijk. Voelt leeg. Alsof mijn basisfunctie als vrouw wegvalt. Ik ben gemaakt om moeder te worden, te dragen, te baren. Dat werd mij nu afgenomen! 

Een nieuwe rol

Als ik niet zou baren, als ik die rol niet zou hebben, dan had ik sterke behoefte aan een andere rol. Nog steeds een rol als moeder. Een aanwezige, betrokken moeder. Een die zorgt, opvoedt, liefheeft en alles doet en regelt. En dat heb ik gedaan! 

Ik richtte het kamertje in. Ik kocht spullen, ik las alles wat los en vast zat over bevallen en baby’s, over voeden en slapen, over babygebaren en draagdoeken. Ik hield bij wat Gaby wel en niet mocht eten. 

Ik had de nesteldrang. Heb alle kleertjes gewassen, de hydrofiele doeken gewassen en gestreken(!). De vriezer gevuld, het huis gepoetst. Ik was schijnzwanger, denk ik. Ik was er vol van. 

En toch haalde Gaby het een paar keer in haar hoofd om te zeggen; jij weet niet hoe het voelt, jij bent niet zwanger. 

“NEE! DAT WEET IK OOK WEL!”

Maaike

Dat deed pijn. Met tranen in mijn ogen heb ik haar verzocht dat nooit meer te zeggen. Want eigenlijk zou ik zwanger zijn… 

Ze heeft het gelukkig ook nooit meer gezegd. Het zullen de hormonen geweest zijn, die maakten dat ze dat zei. 

Ook tijdens de zwangerschap van Joep, heb ik de rol van betrokken, zorgzame regel moeder op me genomen. Niet omdat het nodig was, maar omdat ik dat graag zo deed. Of misschien wel, omdat ik het alleen zo kan. 

Zwangerschapsbeleving

Doordat Sanneke zo een andere vrouw is dan Gaby, heb ik deze zwangerschap toch heel anders beleefd. Ik voelde meer saamhorigheid. En durfde meer los te laten, omdat Sanneke het wel zou oppakken, waar ik iets liet vallen. Ook zij zelf beleefde de zwangerschap veel positiever dan Gaby dat gedaan had. Er waren veel minder zorgen. Dat gaf mij meer rust en vertrouwen. Ook gaf het mij, als vanzelf, de ruimte om mijn verdriet door te maken. Het verdriet dat ik niet zwanger was, en tegelijk de blijdschap dat ik wel nog een keer moeder mocht worden. Die ruimte was er. En bij Sanneke was er begrip voor die emoties. Ze gaf me die ruimte, ik mocht het voelen, benoemen en er om huilen als ik dat gewild had. 

Confronterend

Nog steeds word ik gelukkig en tegelijk verdrietig als ik fantaseer over hoe het zou voelen om zwanger te zijn. Om onze familie en vrienden te mogen vertellen; IK ben zwanger. Er groeit een kindje in MIJN buik. Ik krijg er een grijns van op mijn gezicht, die dan al snel verflauwt tot een triest excuus voor een glimlach. De wens om zwanger te mogen zijn was erg groot. Maar niet zo groot, dat ik er alles voor over had. Mijn fysieke en psychische gezondheid gingen voor. In mijn geval betekende het gelukkig ook niet, dat ik niet moeder zou worden. Die wens is gelukkig wel in vervulling gegaan. 

Herkenning

Wat ik vooral miste toen de kinderen eenmaal geboren waren, was de herkenning. Dat ik iets van mezelf terug zou zien in mijn eigen kinderen. Een karaktertrek, de mimiek of juist dezelfde ogen. Die was er niet en zou niet komen, omdat ik ze niet gedragen heb. Dat vind ik moeilijk. 

Maar steeds meer kom ik achter de invloed van nurture. Door mijn opvoeding en door mijn voorbeeld nemen de kinderen iets van mij over. Mijn interesses, een gebaar, of een opmerking. Uiterlijk lijken ze op hun moeder en bij Daan zie ik ook de donor terug. 

Soms merk ik dat ik dat lastig vind, maar de donor én hun moeder heb ik ooit ‘uitgezocht’ op zaken die ik belangrijk vond. Zowel hun innerlijk als hun uiterlijk. 

Dat ik die zaken nu terugzie in de kinderen, is eigenlijk alleen maar positief te noemen. 

En behalve hun genen en ‘mijn’ opvoeding, zijn ze vooral hun prachtige zelf.

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Mee-moeder’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.