het platform voor roze (wens)ouders
Inmiddels is het 2024. We hadden allemaal verwacht dat we op zijn minst in 2023 zwanger zouden zijn. Het lot heeft anders beslist, maar zwaar is het wel.
Voorlopig hebben we geen nieuwe terugplaatsing. Alle scenario’s zijn door mijn hoofd gegaan en niet alleen bij mij maar ook bij mijn wensouders. Hoe nu verder? Konden we daar maar een antwoord op geven. Eerlijk gezegd hebben we nu nog geen idee.
In dit traject heb ik al heel wat meningen voorbij horen komen. Ze lopen ver uiteen.
Niets is slopender dan de wachtweken na een terugplaatsing. Ik voel nu een klein beetje hoe het is voor mensen die niet op een natuurlijke manier zwanger kunnen worden.
Weer een maand voorbij, we mogen opnieuw voor ronde 2 gaan. Dit keer gebruik ik andere testen om ervoor te zorgen dat ik mijn ovulatie niet mis. Ik test zelfs twee of drie keer op een dag. Het moet lukken deze keer!
Eind maart was het zover, de eerste terugplaatsing. Helaas kon mijn man niet met me mee, maar de wensouders hadden vrij genomen om erbij te kunnen zijn. Uiteraard waren we allemaal gespannen, maar we hebben lang naar dit moment uitgekeken dus we waren ook blij dat het eindelijk zo ver was.
Nu de terugplaatsing steeds dichterbij komt is het tijd om na te denken hoe we de zwangerschap en bevalling vorm gaan geven. Waar ga ik bevallen, wie zijn daarbij, welke verloskundige willen we, gaan wensouders mee naar elke afspraak bij de verloskundige, gaan we een zwangerschapscursus doen met elkaar? Zomaar een aantal vragen die je bespreekt in deze fase.
Hoe verder we in het traject komen hoe bewuster ik mij wordt van de kwetsbaarheid van het hele traject. Er zijn zoveel factoren waardoor het “fout” kan gaan. De wensouders, maar ook ik, zijn van zoveel factoren afhankelijk. De kwetsbaarheid begint al bij de ontmoeting. Vinden we elkaar wel aardig, wat nou als het niet klikt durven we dit dan wel te zeggen, wat nou als onze wensen niet overeen komen.
