Als zwanger worden dan toch lukt

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Ons gezin is nog niet compleet. Helaas lukt het zwanger worden niet zo. Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, zit ik nu thuis en doe ik net alsof ik het huishouden onder controle heb. Ik haal en breng Daan overal naartoe, bouw treinbanen, en probeer tussendoor mijn hobby’s uit te voeren. Naaien, haken en schrijven. Met mijn blogs probeer ik je mee te nemen in de alledaagse chaos, uitdagingen, plezier en liefde van ons gezin. Lees hier deel 10: Maaikes regenbooggezin – Als zwanger worden dan toch lukt.

Als zwanger worden dan toch nog lukt. 

Al sinds Sanneke kind is, is ze tijdens het Hemelvaart weekend te vinden in Breda voor het Breda Jazz Festival. Haar ooms zijn Jazzmuzikanten en ook haar broer speelt daar steevast een avondje met zijn Jump&Jive band. 

Vier dagen lang wandelt ze tussen alle podia heen en weer, ontmoet familie en vrienden op het terras en drinkt in vier dagen meer biertjes, dan ze in de rest van het hele jaar drinkt.
Ik vond Jazz altijd maar ingewikkelde muziek met teveel elkaar chromatisch opvolgende nootjes per maat. Vooral beluisterd door grijze heren, die golf spelen, whiskey drinken en waarderend met hun hoofd meeknikken op de maat.

Het Jazz Festival bewees mij het tegendeel. Wat een leuk feestje is dat! Vier dagen daar rondlopen is mij dan weer te gortig, maar inmiddels breng ik er ook graag heel wat uurtjes door. 

Vier jaar geleden konden we tijdens het BJF vertellen, dat Sanneke zwanger was van Joep. En daarom; geen biertjes. 

Vorig jaar, vlak voor de Jazzz, had Sanneke haar 2e miskraam. Toen waren er misschien te veel biertjes. (Iets met heel erg foute coping.) En iets te veel slechte opmerkingen als; “Als ik dan geen babybuik krijg, dan maar een bierbuik”.  

Dit jaar was het spannend. Sanneke wilde wel graag een biertje drinken. Dat hoort tijdens de Jazzz. Zoals poedersuiker op een oliebol, horen biertjes bij de Jazzz. Maar ja, misschien was deze poging dan toch echt gelukt. Al voelde ze zich al dagen chagrijnig, labiel en moe, dus ze zou wel ongesteld gaan worden. 

Een vroege zwangerschapstest

We deden een vroege test. Zo wisten we zeker of ze ‘veilig’ aan het bier kon. De test was negatief. Even overheerste de (zoveelste) teleurstelling. Maar we gingen er toch al van uit dat deze poging mislukt was, ze voelde zich zo premenstrueel. De biertjes waren lekker, die avond. Het spoelde het gevoel van de teleurstelling ook vrij goed weg. 

De dagen na het festival zijn altijd lang. Want na zoveel plezier en bier, is weer vroeg opstaan en gaan werken wel een heel grote tegenstelling. Dat Sanneke moe en huilerig bleef, viel eerst dus niet zo op. Totdat we ons -een week later- realiseerden, dat ze nog altijd niet ongesteld was geworden. Dat was raar… 

Zwangerschapstest

Ergens achterin de kast in de badkamer vonden we nog een zwangerschapstest. Meestal werd Sanneke de dag na een test ongesteld. Om het er extra goed in te wrijven. Dus -zo beredeneerden wij- effe een testje doen, dan wordt ze ongesteld, dan kunnen we weer door. 

Sanneke ging een dutje doen en zou daarvoor even snel die test doen. ‘Ik app je wel als ik toch zwanger ben,’ grapte ze onderaan de trap. Twee minuten later kwam ze met een onbeschrijfelijke gezichtsuitdrukking weer naar beneden. ‘Uuuh, liefje… Hij is positief.’ 

Als je er al vanuit bent gegaan, dat een poging mislukt is, dat je al ongesteld aan het worden was, en dat je de volgende ZI- poging al aan het plannen bent, dan kun je op de één of andere manier niet makkelijk uit die modus komen. We zaten dus een beetje dom te grijnzen en verder kwamen we niet. De verwachtte euforie, een blij dansje door de kamer en een brede gelukkige lach bleven uit. Sanneke is toch maar haar dutje gaan doen. En ik ging voor het gemak maar weer over tot de orde van de dag. 

Blijdschap of verwarring

Waar bij mij de blijdschap en de gelukkige grijns langzaam maar zeker groeide, groeide bij Sanneke de angst. Als het 2x is misgegaan, en je je lichaam niet meer aanvoelt zoals voorheen, dan krimpt je vertrouwen in een goede afloop tot minuscule afmetingen. De angst dat het mis zou gaan, dat haar lichaam haar opnieuw in de steek zou laten, dat er iets mis zou zijn met dit kindje, die angst werd groter en groter. Het nam de plaats in van waar het geluk en de euforie zouden moeten zitten. 

Dan was er nog de hormonensoep… Wat een nare soep is dat! Misselijk, moe, huilerig, kort lontje, moe, warm, onrustige huid, moe, slecht slapen, angstig, moe, buikpijn. En had ik moe al genoemd?
Omdat er dus eerder miskramen waren geweest, mochten we al snel (week 6, of 7) voor een echo komen. En daar was het! Overduidelijk. Een klein boontje, met in het midden daarvan een flikkerend lampje. Het hartje! Een onbeschrijflijk magisch moment! 

Iedere echo was goed. Haar hele lichaam ging in de broedstand, deed precies wat het zou moeten doen. En toch bleef de angst bestaan. 

Grote broers

Waar ik het al graag aan de jongens wilde vertellen, hebben we daar toch mee gewacht tot de heilige 12 weken grens. Bij PinkParents had ik t-shirts voor ze laten maken, en tijdens onze vakantie, in de zon op het strand kregen ze de shirts. Op hun shirt stonden poppetjes. Mama, mama (sama), Daan, Joep en een baby. 

Daan snapte het onmiddellijk en voelde en uitte de euforie, die we zelf graag hadden gevoeld. Hij was intens blij. Joep snapte er geen bal van, maar deed zijn broer na. 

13 weken screening

Na onze vakantie hadden we de 13 weken screening. Een uitgebreide echo, waarbij wordt bekeken of dat wat er op dat moment aangelegd zou moeten zijn, juist is aangelegd. Zelfs in een hartje van 5mm konden ze vier hartkamers onderscheiden. Ongelooflijk. 

Tijdens die echo bleek dat Apie (onze werktitel voor de baby) voor nu gezond leek en dat die twee biertjes van het Jazz Festival dus geen invloed gehad lijken te hebben. Dezelfde dag kregen we de uitslag van de NIPT (geen bijzonderheden.). Nu eindelijk kon Sanneke steeds een beetje beter gaan genieten. Ze kreeg steeds wat meer vertrouwen in haar lijf, kon haar lijf ook steeds makkelijker geven wat het nodig had en ging ze steeds meer mee in mijn plannen voor kleertjes die ik wilde naaien, babykamer ideeën en namenlijstjes. 

Voorbereidingen voor de baby

Inmiddels zijn de eerste kleertjes klaar, is de misselijkheid voorbij en weten we dat haar blijvende intense vermoeidheid waarschijnlijk komt door een ijzertekort. De plannen voor het kamertje liggen klaar. Als het eindelijk een beetje afgekoeld is, gaan we de plannen maar eens uitvoeren. En weten we dat we opnieuw een zoon mogen krijgen. 

Het geluk sijpelt langzaam haar lichaam en hart binnen. En daarmee het mijne.

Want als zwanger worden dan toch gelukt is, dan mag je je een gelukkig mens voelen.

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.