De sportgroep

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben 3 zoons. De oudste (10 jaar) leeft de helft van tijd bij ons, de andere helft bij mijn ex. De andere 2 jongens (een van 4 jaar, en de kleinste is 4 maanden) zijn beiden gedragen door Sanneke. Lees hier deel 13: Maaikes regenbooggezin – De sportgroep.

De sportgroep

Sinds mijn sneue heup, heb ik fysiotherapie. Eerst intensief, 2 keer in de week, alleen ik en de fysio. Mijn eerste fysiotherapeut kwam de eerste maanden aan huis. Ik was nog suf van de medicatie, kon alleen maar liggen en zitten, en moest om de haverklap huilen. Maar hij kwam binnen en stelde zich met een brede grijns op zijn hoofd voor als De Beul van Waardenburg. Dat beloofde wat! 

Hij heeft zijn bijnaam eer aan gedaan. Hij was hard en onverbiddelijk, maar ook ontzettend lief en grappig. Toen ik eenmaal weer auto mocht rijden, ging ik naar zijn praktijk toe. En zo kwam ik uiteindelijk in een fysiosport groep. Ik leerde weer netjes lopen, hinkelen, huppelen, dat ik bilspieren bleek te hebben en ik leerde een nieuwe manier van tellen. (Blijkbaar tel je bij buik- en bilspieroefeningen anders. 10, 9, 8, 7, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 2, 1½ , 1, 1, 0. Stop maar.) En als ie ff niet keek en ik iets echt heus waar 10 keer had gedaan, moest het nog een keer, want hij had het niet gezien. Je snapt zijn bijnaam inmiddels? 

“Bij het laatste gesprek met de Arbo arts zeer dringend geadviseerd om weer naar fysiotherapie te gaan.”

Maaike

Toen ik ging verhuizen, was het wat te ver rijden, dus stopte ik bij deze praktijk. Toen werd ik moeder, ging opnieuw verhuizen, ging scheiden, ging minder werken, kreeg weer verkering, kreeg nog een kind, stopte met werken en werd bij het laatste gesprek met de Arbo arts zeer dringend geadviseerd om weer naar fysiotherapie te gaan. Nu ik verder toch niks meer te doen had, heb ik dat dringende advies maar opgevolgd. De fysio die ik nu trof, was een stuk milder, maar hij schrok wel van de toestand van mijn heup.
Ook hier kwam ik in een sportgroepje terecht. Over het wel en wee van de mensen in deze groep, kan ik een volledige blogserie op zich schrijven. 

Ik ben meestal de jongste. De andere dames en heer in de groep zijn boven de 60 en hebben al een nieuwe knie of nieuwe heup. Of een combinatie hiervan. Tijdens het sporten wordt standaard eerst het weer besproken en wat men ervan vindt. Of ze van kou houden, of juist niet. En wat de weersverwachtingen zijn. Dit natuurlijk gevolgd door de klimaatverandering en of dat nou wel of niet gaande is en hoe dat komt. En hoe dat opgelost zou kunnen worden, waarna het vrij naadloos over gaat in de industrie, hoeveel geld daarin omgaat, en dat het verschil tussen arm en rijk natuurlijk steeds groter wordt op deze manier. Om dan nog maar niet te spreken over de verloedering van de zorg en hoe dat allemaal steeds duurder wordt. Net als de boodschappen natuurlijk. En de huizenmarkt, tut tut tut, waar moet het toch heen met deze wereld. De enige heer in de groep- een gepensioneerde man, zeer slechtziend, alleenstaand, (maar niet eenzaam hoor, Maaike!)- met overal een mening over, weet op de een of andere manier het gesprek uiteindelijk altijd te brengen op het salaris van profvoetballers. Een onderwerp waar de fysiomeester prat op ingaat. De discussies kunnen hoog oplopen. (‘Donnie! Je bloeddruk! Denk aan je bloeddruk!’)

Toen ik net gestopt was met werken en het mede daardoor niet zo goed met mij ging, kon ik al die negativiteit niet aan. Ik kwam overprikkeld en somber bij de sportgroep vandaan elke week. De eerste maanden luisterde ik dus maar muziek. Oortjes in en stug doorgaan. Inmiddels luister ik mee naar de discussies, geef zo af en toe mijn kijk ergens op en weet m’n groepsgenoten dan soms te verrassen of aan het lachen te maken. 

We weten inmiddels allemaal dat Tine niet van kleine witte hondjes houdt, want die krengen die bijten. ‘Kuitenbijters! Dat zijn het!’ 

Waarna ik meer tegen mezelf dan tegen Sjaan mompelde, ik noem die anders. 

Kuttenlikkertjes, mompelde Sjaan met een kordate knik naar mij. 

Karen doet haar naam niet echt eer aan, maar dat vind ik positief. Ze komt altijd te laat binnen hobbelen, want een parkeerplek vinden is een activiteit op zich. Martha roeit graag, want hoe harder je roeit, hoe meer wind het apparaat genereert en dat blaast zo lekker in je gezicht. En dan is er, niet elke week, nog Britt. Britt is begin 20, kan bijna niet werken, omdat je zou kunnen stellen dat zij verkeerd in elkaar is gezet. Ze heeft altijd ergens pijn of een ontsteking, migraine of breekt haar vinger. Het arme kind gaat altijd maar dapper door, maar doet me soms toch denken aan een verkeerd in elkaar gezette IKEA kast. 

Onder al dat gemopper van iedereen, zitten soms schrijnende levensverhalen. Donnie, die 4 jaar geleden binnen 3 weken tijd allebei zijn ouders verloor. Hij zorgde full-time voor allebei zijn ouders.
Tine, die ineens haar zoon verloor en in dezelfde week haar man moest laten opnemen omdat ze de zorg niet meer aankon. Hij heeft dementie en niet de vriendelijke versie. Hoe de man van Sjaan van een eenvoudige operatie naar een interne bloeding ging, vervolgens uit zijn bed viel en zijn heup brak en een half jaar later toch nog overleed. 

Maar altijd heeft iedereen een goed woordje over voor elkaar. Wordt er vriendelijk naar me gelachen, wordt er met oprechte interesse naar het wel en wee van mijn jongens gevraagd. Wordt er nagevraagd bij de ‘meester’ waarom je er niet bent. Vragen ze hoe je vakantie was. En begrijpen ze zonder woorden, dat het soms gewoon zomaar pijn doet, al dat lopen en sporten. En dat je dat dan stom vindt. En dat mag dan. 

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.