De thuisblijfmoeder en/of ik

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben 3 zoons. De oudste (10 jaar) leeft de helft van tijd bij ons, de andere helft bij mijn ex. De andere 2 jongens (een van 4 jaar, en de kleinste is 4 maanden) zijn beiden gedragen door Sanneke. Lees hier deel 11: Maaikes regenbooggezin – De thuisblijf moeder en/of ik.

De thuisblijfmoeder en/of ik

Het leven van een thuisblijfmoeder lijkt tamelijk eenvoudig. Je hoeft niet te werken, dus heb je zeeën van tijd en bakken energie, dacht ik heel optimistisch. 

Zo rooskleurig als ik dat vroeger voor me zag, zo blijkt het niet te zijn. Zoals ik dacht eindelijk tijd te hebben om nieuwe dingen te leren; koken, veel te kunnen schrijven en mijn huishouden eindelijk eens op orde zou hebben, zo blijkt het niet te gaan. 

Mijn kinderen zijn ook niet ineens perfect opgevoed, niet gekleed volgens de laatste hipste mode (Behalve die gaten in de knieën van Daans broeken dan. Al koop ik ze zonder gaten.) en hun kamers zijn nog altijd een bende. 

‘De nieuwste rage van de tradwifes begrijp ik dan ook helemaal niet.’

Maaike

Ik heb ook niet ineens energie over om flink te kunnen sporten. Slank, strak en fit ben ik dus ook niet geworden in de afgelopen 3 jaar. 

En die hond, die ik nam, om perfect af te richten en kilometers mee te wandelen. Die ligt nu lui, ongeborsteld en half opgevoed in haar mand. Gezellig aan mijn voeten, dat dan weer wel. 

Vrolijker ben ik ook niet geworden. Juist niet. Het leven van een thuisblijfmoeder past mij niet.
De nieuwste rage van de tradwifes begrijp ik dan ook helemaal niet. 

Huishouden

Het huishouden is het meest ondankbare werk dat ik bedenken kan. Ruim je de keuken op, wil er iemand een appel. Geschild en in kleine stukjes. En druiven, maar die wil hij zelf snijden. 

Heb je alles gezogen, komt er iemand (een kind of een hond of een kat) met vieze modderpoten naar binnen stampen. En takken, slepen ze ook altijd mee naar binnen. Waarom?! 

Vind ik onder de berg speelgoed, hagelslag, naaispullen van mezelf, tekenblaadjes en een geplet erwtje van de avond ervoor, de eettafel weer terug, staat ie na 5 minuten weer vol met lego, een oude schoenendoos (die een tijdmachine moet worden met een ingebouwde oorlogstank en radio met knopje om lava te maken), een bakje waar nog geschilde kleine stukjes appel in zitten en een vlek van de lijmpot, die omgevallen langzaam leeg ligt te lekken. 

‘Nummer 3 is er nog maar net, maar is al echt een meneertje.’

Maaike

Opvoeden

Opvoeden blijf ik leuk vinden en tegelijk loodzwaar. Met, inmiddels 3, totaal van elkaar verschillende kinderen, met alledrie een ander karakter en daarbij andere behoeften, sla ik regelmatig de plank mis. 

Waar ik de oudste bij de eerste tik die hij mij ooit gaf zonder pardon krijsend op de trap heb gezet, heeft dat bij nummer twee geen enkele zin. Hij staat op van de trap, komt met een grijns de kamer weer inlopen en geeft me gerust nog een klap. 

Waar ik bij de oudste met een donderpreek soms wél binnenkom, heeft dat bij nummer 2 een averechts effect. Die sluit zich dan juist af. 

Waar de oudste bij veel dingen hulp, aansturing en aanwijzingen nodig heeft, wordt nummer 2 gelijk boos. Hij kan het namelijk zelluf. 

Nummer 3 is er nog maar net, maar is al echt een meneertje. Weet al goed wat hij wel en niet wil en kan met zijn gezicht duidelijk maken wat hij ergens van vindt. Raad je goed wat hij bedoelt, dan krijg je een grote glimlach als beloning. 

En dan hebben we nog een kat. Die een rothekel heeft aan kleine kinderen. En we hebben er 3. Dus pist ze uit stil en stinkend protest op de bank… 

Als ik dat zou doen, sluiten ze me op in een gesticht. De rust die die gedachte me geeft, is enigszins zorgwekkend… 

Dagboek

Ik ben vorig jaar begonnen met het invullen van een dagboek. Kost me maar 6 minuten per dag. Vandaar de naam van het dagboek in kwestie, ‘Het 6-minuten dagboek’. Elke dag dezelfde vragen. Elke week hetzelfde overzicht van de week die was en de week die komt. Elke maand dezelfde scorelijst (hoe gelukkig was je deze maand op een schaal van 1-10?), maar elke maand 6 andere vragen om wat dieper over na te denken. Toen het eerste boek vol gepend was, kocht ik een tweede exemplaar. Het invullen daarvan gaat moeizamer. Steeds dezelfde vragen blijken in boek 2 toch te gaan vervelen en niet meer toereikend te zijn. Komen niet meer tegemoet aan mijn groeiende onrust. Mijn groeiende behoefte aan meer. Meer dan moeder zijn, meer dan het huishouden doen en meer dan opschrijven, dat ik een goede moeder ben, dat ik dankbaar ben voor het gezin dat ik heb en dat ik vandaag alles lekker op mijn eigen tempo mag doen. (insert; kotspoppetje.) 

Het 6-minuten dagboek 1 teruglezen, laat mij wel inzien dat ik over de periode van dat dagboek een enorme groei heb doorgemaakt. Ik heb mijn rust teruggevonden. Zie dat ik meer oké durf te zijn met hoe en wie ik ben. Vanuit die rust, vanuit dat gevoel van oké zijn met mezelf, heb ik toch kleine stapjes durven zetten, naar dat stukje ‘meer’ waar ik behoefte aan heb. 

‘Als je arbeidsongeschikt wordt verklaard, doet dat iets met je eigenwaarde, je werkbeleving en je motivatie.’

Maaike

Meer dan moeder zijn

Eind oktober van vorig jaar ben ik gestart met een korte opleiding. De opleiding duurde 5 intensieve maanden, maar nu mag ik mezelf gediplomeerd kindercoach noemen. Het beroep van Coach (life coach, mental coach, kindercoach etc.) is een onbeschermd beroep. Iedereen mag zichzelf coach noemen. Ik wilde het echter mét scholing en diploma doen.

Als je arbeidsongeschikt wordt verklaard, doet dat iets met je eigenwaarde, je werkbeleving en je motivatie. 

Dat ik dit wel zou kunnen, deze opleiding op HBO niveau, met flink wat leeswerk, een oefentraject, verslagen schrijven en studeren voor een examen, daar had ik maar weinig vertrouwen in. Zelfs de dame van het UWV, die mij zou moeten stimuleren en begeleiden terug naar passend werk had er maar weinig vertrouwen in. 

Mijn vertrouwen in mezelf, mijn kunnen en mijn mogelijkheden werden zo laag dat ik vlak voor de eerste lesdag, en meerdere keren halverwege het traject, bijna de handdoek in de ring gegooid had. Gelukkig waren er voldoende mensen dichter om me heen die het volste vertrouwen hadden in mij, mijn kunnen en mijn mogelijkheden. 

Niet alleen leerde ik veel over, voor mij, nieuwe visies op opvoeding, ik leerde ook heel veel over mezelf. Mijn persoonlijke ontwikkeling, mijn persoonlijke groei ging in een snelkookpan. 

Ik herontdekte mijn onderbuikgevoel, ik kon mijn kennis weer inzetten, leerde weer aanwezig te zijn bij mezelf, mijn gevoelens en gedachten en kon daardoor weer aanwezig zijn bij een ander en van betekenis zijn voor een ander. Ik ging weer aan!

Innerlijke rust

Het opvoeden vind ik nog steeds loodzwaar af en toe, maar ik kan vanuit meer rust de moeilijke momenten steeds beter aan. Dat maakt opvoeden ook weer leuk.
En dat huishouden? Ach, dat is nog steeds het meest ondankbare werk dat ik kan verzinnen. Gelukkig krijg ik daar nu hulp bij. Elke week komt iemand mijn huis poetsen. Hoewel dat waarschijnlijk altijd wel een beetje ongemakkelijk zal blijven voelen, geeft het mij ook meer zin, tijd, ideeën en inspiratie om te schrijven, te lezen en moeder te zijn. En kindercoach… hoe ik het precies ga doen weet ik nog niet, maar ik doe het al en ga er mee verder. 

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.