Mee-moeder – De vertel fase

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Tijdens beide zwangerschappen was ik de ‘mee-moeder’ (al vind ik ‘hart-moeder’ beter passen want ik ben net zo veel moeder). Lees hier deel 7 van ‘De zwangerschap voor de mee-moeder’: De vertel fase.

Ik weet niet hoe het met jou gaat, als die 2 streepjes of dat plusje op de test verschijnen, maar mijn behoefte was; om met een brede grijns naar buiten te lopen, even diep adem te halen en vervolgens voor iedereen te reclameren: ‘Ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!’ 

Tóch doe je dat niet. 

Stilhouden of vertellen?

De eerste zwangerschap, van Daan, hebben we vrijwel direct na de test aan iedereen kenbaar gemaakt. Met een leuk rompertje, waarop de (vermoedelijk) uitgerekende datum stond. We konden het niet langer voor ons houden, omdat we zo blij waren. Maar het kon ook niet, omdat Gaby al zo snel begon met overgeven. Dat wil je toch uitleggen, dat het voor iets leuk is, al dat gekots. 

Toen mijn huwelijk met Gaby eindigde, deed dat natuurlijk pijn. Ik had verdriet, was boos. Het hele scala aan emoties heb ik gehad. Een van die emoties was rouw. Rouw om mijn huwelijk en rouw om het gezin, dat ik niet zou hebben of zijn. 

Met het aankondigen van de zwangerschap van Joep, heelde die pijn. Ik zou wél het gezin krijgen dat ik zo wenste. Ik was het al, samen met Sanneke en met Daan, maar het groeide! Mijn geluk daarover groeide mee. Het groeide groter dan de pijn van dat wat niet zou zijn. En dat was (en is!) een heerlijk gevoel. 

Bij Joep is het ons gelukt om wat langer te wachten. Toch had ik ook hier al snel de onbedwingbare behoefte om het te vertellen. Eigenlijk kwam deze zwangerschap een klein beetje onverwacht. Ik hoor je denken; Onverwacht? Hoe dan?! Wij hadden niet verwacht, of durven hopen, dat het met de eerste poging gelijk raak zou zijn. Maar dat was het dus wel… 

‘‘Gelukkig’ heeft Sanneke regelmatig migraine aanvallen. Dat was nu een enorm helpende smoes.’

Maaike

Verhuizing

Toen Sanneke ongeveer 6 weken zwanger was, zaten we volop in een verhuizing. Sanneke zou bij mij en Daan intrekken en haar huis moest dus helemaal leeg. Ze moest beslissen wat er meeging (niet zoveel, want ik had alles al), wat ze verkocht, wat er naar de sloop kon en dat moest dan ook allemaal nog geregeld worden. 

Gelukkig kregen we daar veel hulp bij, want de misselijkheid en het kotsen waren al begonnen. De zwangerschap nu al bekend maken, wilden we nog niet. ‘Gelukkig’ heeft Sanneke regelmatig migraine aanvallen. Dat was nu een enorm helpende smoes. ‘Nee, Sanneke gaat dat niet tillen, dat lukt niet door de hoofdpijn.’ Of: ‘Sanneke voelt zich niet zo lekker, die heeft een migraineaanval. Kan jij even naar de stort rijden met mij?’

Toen de dozen eenmaal waren uitgepakt, alle meubels hun plek gevonden hadden bij de stort of een nieuwe eigenaar, waren we zo ver om het te vertellen. We kochten cadeautjes; rompertjes, tijdschriften en Nijntje boekjes en gingen op de koffie en uit eten. Iedereen gingen we langs. Een soort vertel-tournee. Heel leuk! Het maakte me zo trots, zo gelukkig. 

‘‘Maak je een grap?!?’ vroeg hij gelijk, met zijn ogen aan het beeldscherm gekluisterd.’

Maaike

Grote broer

Daan hebben we meegenomen naar de termijn echo, bij 12 weken. Toen hij de grijze, baby-vormige vlek op het scherm zag dansen, snapte hij direct wat het was. ‘Maak je een grap?!?’ vroeg hij gelijk, met zijn ogen aan het beeldscherm gekluisterd. ‘Nee Daan, je wordt grote broer.’ Een heel trotse en blije kleuter keek ons aan. Zo lief!

Wat nog bijdroeg aan mijn vreugde en geluksgevoel, was de reactie van de mensen die we het vertelden. Ook zij werden er gelukkig van. Ook zij wensten voor ons dat ons gezin zou groeien. En ze genoten met ons mee. 

Angst en blijdschap

Bij de laatste zwangerschap was het heel dubbel. Sanneke kreeg helaas 2 miskramen, voor deze zwangerschap. Tel daar het hele klinische circus bij op waar we vervolgens in terecht kwamen en je begrijpt misschien ons dubbele gevoel. Dolblij dat het gelukt was, maar zo bang dat het toch weer mis zou gaan. 

Die angst maakte de lichamelijke ongemakken een stuk minder dragelijk. Die angst groeide en nam -vooral Sanneke- over. Waar er eerst angst was, dat het weer mis zou gaan, veranderde dat in angst dat er iets mis is met het kindje. 

Die angst maakte dus ook dat we lang gewacht hebben om anderen te vertellen over de zwangerschap.
Onze ouders en broers en zussen wisten het al eerder, maar verder hebben we gewacht tot na de 13 weken echo. 

Ik vond dat moeilijk. Ik kreeg er steeds meer vertrouwen in en voelde mijn blijdschap en geluk weer. Dat wilde ik graag delen. Blijdschap is als liefde. Door het te delen wordt het meer. 

Ik wilde naaien, het kamertje inrichten, en vooral, het vertellen. En dan als eerste aan Joep en Daan! Want ik wist zeker dat Daan het geweldig zou vinden, dat er weer een baby kwam. Uiteindelijk hebben we het aan de jongens verteld toen we op vakantie waren. (zie blog: als zwanger worden dan toch nog lukt.) 

Kort nadat we terug waren van vakantie hadden we de 13-weken echo. Toen daar alles goed bleek en we dezelfde dag de uitslag van de NIPT test kregen (ook geen bijzonderheden.) durfden we onze blijdschap volledig toe te laten én te delen. 

Zwangerschap op social media delen

Waar je ook nog over na zou kunnen denken is, of je het op of via social media deelt. Maak je het daar bekend? Hoe? Wanneer? En misschien ook, waarom? 

Door mijn blogs en deze reeks, vond ik het wel zo logisch om er een blogje aan te wijden, dat het gelukt was. Dat was het. Voor ons voldoende. Maar groots en meeslepend mag ook. 

‘En als je goed luisterde kon je een lichte zweem van trots horen in zijn reactie. Geheel terecht!’

Maaike

De donor

Omdat wij bij alle zwangerschappen gebruik hebben gemaakt van een bekende donor, is het wel vrij belangrijk om een positieve test door te geven aan de donor. Bij de oudste 2 jongens hebben we de donor gebeld om het goede nieuws te vertellen. Hij was heel blij voor ons. En als je goed luisterde kon je een lichte zweem van trots horen in zijn reactie. Geheel terecht! 

Voor het in vervulling laten gaan van onze wens voor een derde kindje maakten we gebruik van een andere donor. Daar het deze keer langer duurde voordat het gelukt was bouwden we een andere (intensere) relatie op met deze donor en zijn gezin. We zagen elkaar ongeveer 2 jaar bijna iedere maand. Meestal 2x per maand. 

We hebben daardoor ook over andere dingen gepraat, andere dingen met elkaar beleefd, en andere gesprekken met elkaar gevoerd. Want als het via ZI niet lukt, wat wordt dan de volgende stap? Die momenten, die ervaringen en die gesprekken verdiepen een relatie. Bij ons ontstond er daardoor vriendschap. Aan deze donor en zijn vrouw vertellen dat het (eindelijk) gelukt was, was daardoor net iets specialer dan de andere keren. Een gezamenlijke wens die uitkomt, is toch extra speciaal. We zijn allemaal extra blij nu, dat Donor oren heeft. Had hij ze niet, dan was hij door het glimlachen uitgescheurd tot in zijn nek. 

‘Toen deze test wel positief bleek hebben we Donor niet gelijk gebeld. We durfden het namelijk niet te geloven.’

Maaike

De laatste poging

Deze zwangerschap was er ook bijna niet geweest. We dachten dat de laatste poging mislukt was. Omdat we naar een festival gingen, wilden we weten of Sanneke zou kunnen drinken. We dachten van wel, want ze voelde zich al dagen huilerig, moe en chagrijnig. Dat moest wel PMS zijn. Een vroege test wees uit, dat de poging inderdaad mislukt was. Sanneke kon aan het bier. 

We wilden eigenlijk een nieuwe poging gaan plannen, maar dat kan pas als ze ongesteld is geweest zodat je kunt uitrekenen wanneer ongeveer de volgende eisprong plaatsvindt. Sanneke werd alleen niet ongesteld. Verwarring alom. Bij ons en bij Donor. 

Toen de ongesteldheid uitbleef is Sanneke toch maar een testje gaan doen. Toen deze test wel positief bleek hebben we Donor niet gelijk gebeld. We durfden het namelijk niet te geloven. Ik weet niet meer hoe lang we gewacht hebben met het vertellen. 1 Dag? 2 Dagen? 

We hebben toen maar via beeldbellen contact gezocht en we hebben de positieve test laten zien. Niemand die er nog iets van begreep, nog rechtdoor kon denken, of -in het geval van Donor- kon stoppen met glimlachen. We waren allemaal heel erg blij en concludeerden dat de vroege test van een week eerder gewoon té vroeg was gedaan. En dat al die PMS klachten toch vroege zwangerschapskwaaltjes bleken te zijn. We hadden toen al kunnen weten dat deze zwangerschap en alles wat erop volgde totaal anders zou zijn dan de vorige zwangerschap. 

‘Jokken is nooit netjes, maar volkomen geoorloofd als het over zwanger zijn gaat.’

Maaike

Jokken

Vóór dit alles moet je dus veel jokken! Als mensen vragen hoe het gaat, en hoe het traject in de kliniek loopt, dan mag je dus zeggen; dat het inderdaad loopt en dat je goeie hoop hebt. Of zoiets. (‘Dat gaat je helemaal niks aan!’ blijft natuurlijk ook altijd nog een optie.) 

Jokken is nooit netjes, maar volkomen geoorloofd als het over zwanger zijn gaat. Leerde ik van mijn zusje.

Ik vond dat jokken wel een dingetje. Als je zit te liegen, maar de blijdschap stiekem je ene mondhoek overneemt, waardoor die zomaar een paar centimeter zou kunnen omkrullen, en je dat probeert tegen te houden, want scheef glimlachen tijdens het liegen maakt je leugen nogal ongeloofwaardig, wordt liegen dus best een ingewikkeld gebeuren. 

Ik kan best goed leugentjes (om bestwil!) vertellen, maar dit ging me iets minder goed af. Als ik dan later vertelde, dat Sanneke zwanger was, had ik ook steeds de drang om me te verontschuldigen voor het liegen van eerder. Maar ja, volgens mijn zusje is dat dus niet nodig.

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Mee-moeder’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.