De liefde van de meemoeder
Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (8) en Joep (2,5). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Ons gezin is nog niet compleet. Helaas lukt het zwanger worden niet zo.
Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, zit ik nu thuis en doe ik net alsof ik het huishouden onder controle heb. Ik haal en breng Daan overal naartoe, bouw treinbanen, en probeer tussendoor mijn hobby’s uit te voeren. Naaien, haken en schrijven. Met mijn blogs probeer ik je mee te nemen in de alledaagse chaos, uitdagingen, plezier en liefde van ons gezin.
Lees hier deel 3: Maaikes regenbooggezin – De liefde van de meemoeder.
De liefde van de meemoeder
Die term kan gevoelig liggen. Meemoeder. Je bent toch gewoon moeder? In hart en nieren. De term meemoeder komt op mij altijd over alsof je er als een soort wormvormig aanhangsel ook maar een beetje leuk bij hangt, zonder dat je echt een functie hebt. Je bent geen barende moeder, dus gewoon alleen maar meemoeder? Je doet mee, maar dan voor spek-en-bonen? Dat dekt de lading toch helemaal niet!?
Je kind(eren) zijn misschien niet in je buik gegroeid, je hebt niet alle lichamelijke ongemakken zelf ervaren. Maar je kind is wel in je hart gegroeid.
Je bent een hart-moeder. Laten we het daar op houden.
Ik ben moeder
Toen ik nog poppen/barbie-moeder was, had ik inderdaad die illusie dat ik 4 tot 6 kinderen zou baren. In de grote mensen wereld, die een stuk minder fantasierijk en ideaal blijkt, blijk ik mijn kinderen niet zelf te kunnen baren. Hoe dat zit, kom ik in een ander blog nog wel eens op terug.
Ik weet dus niet beter dan dat mijn kinderen in mijn hart gegroeid zijn. Ik heb hun moeder door dun en dik gesteund, omdat ook ik dat kindje graag wilde. Ik heb de emmertjes voor het kotsen aangedragen. Ik heb de boodschappen gedaan om te kunnen voldoen aan haar zwangerschapscravings. Ik heb haar buik en borsten ingesmeerd om de striemen te voorkomen, wat tevergeefs bleek (al vond ik het insmeren zelf niet echt een vervelende opdracht). Ik heb de kleertjes gewassen, kamertjes behangen, dekentjes gehaakt. Ik heb de vriezer volgestopt met eten voor tijdens de kraamtijd. Ik heb haar voorhoofd gedept tijdens de weeën, haar rug gemasseerd Ik heb heeeeel voorzichtig over de drempeltjes gereden op weg naar het ziekenhuis. Ik heb het vruchtwater uit haar schoenen gegoten Ik heb haar aangemoedigd (een cheerleaders club kon nog wat van mij leren). Ik heb haar kraamtranen gedroogd, spuitluiers verschoond en alle andere dingen die nodig zijn als je vrouw een kind op de wereld zet. En wat je doet, om te tonen hoeveel je van dat kindje houdt en hoe gewenst het is. Ik ben geen meemoeder, ik ben moeder!
‘ Reken maar dat jouw kind dat ook doet. Maar precies achter jouw blinde vlek’.
Maaike
Het gevoel
En toch…? Vraag ik me wel eens af; Als ik ze zelf gebaard had, hoe had dat dan gevoeld? Voel je de liefde dan op een andere plek? Voelt het groter? Of dieper? Onvoorwaardelijker? Is je blinde vlek dan groter?
Ja, geef maar toe. Jij hebt als ouder een enorme blinde vlek als het om de eigenaardigheden van je kind gaat. Mijn kind doet zo iets niet, denk je vast heel vaak. Nou! reken maar dat jouw kind dat heus ook doet. Maar precies achter jouw blinde vlek.
Ik heb geen hormonen storm door mijn lijf voelen razen, zoals Sanneke dat gevoeld heeft. Ik heb het getrappel niet aan de binnenkant gevoeld, ik heb geen navelstreng verbinding gehad. Ik heb de pijn van de weeën en het baren niet gevoeld.
Is mijn liefde voor mijn kinderen dan anders? Uit ik het anders? Voelt het anders dan dat het zou voelen als ik het kind gebaard had? Ik zou het pas echt weten, als we het om de beurt hadden kunnen doen. En er zijn vast veel stellen die het inderdaad zo gedaan hebben. Allebei een keer (of vaker). En ik vul een soort van in dat het anders zal voelen. Maar niet dieper, of groter. Maar gewoon anders.
Liefde uiten
Ik merk wel, dat ik in sommige situaties anders op de kinderen reageer, dan dat Sanneke doet. Ik herken makkelijker de krokodillentranen. Maak me wat minder snel zorgen als ze ziek zijn. En ik ging met Daan naar het Consultatiebureau voor de vaccinaties. Ik verdroeg het huilen van de prik-schrik beter, dan zijn ‘baarmoeder’. Is dat omdat ik die navelstreng verbinding niet heb? Of ben ik een koele kikker. Of… oh schrik! Ben ik eigenlijk gewoon een loedermoeder?! In plaats van een meemoeder?
Welnee. Ik ben geen loedermoeder. Ik ben moeder. En ik denk dat ik op enkele vlakken mijn liefde voor de kinderen anders voel en uit, maar niet minder.
Anders. Maar net zo diep. Net zo groot. En net zo onvoorwaardelijk als dat ik zou doen en voelen als ik ze zelf gebaard had.
‘En dan dondert het niet waar dat kindje gegroeid is.
Maaike
In je hart of in je buik.’
Zo veel liefde
Ik kan me nog heel helder een situatie herinneren. Daan was 3 jaar, Sanneke kenden we nog niet en hij zat in zijn autostoeltje achter mij. Ik weet niet meer waar we heen gingen, maar hij had zijn speelgoed gereedschapskist meegenomen en die stond op zijn schoot. Als Annie met haar tassie, zat hij met dat ding op schoot. En hij was in slaap gevallen. Een walgelijk schattige aanblik. En ik ontplofte van de liefde die ik voor hem door mijn lijf voelde stromen. Mooier dan dit, wordt het niet. Hoe kan ik ooit, voor nog een kind ook zoveel liefde voelen? Dat past toch niet?
Maar als er nog een kindje in je hart mag groeien, groeit je hart dus gewoon mee. Blijkt.
En dan dondert het niet waar dat kindje gegroeid is. In je hart of in je buik.
Je houdt diep, groots en onvoorwaardelijk van dat kindje. Je bent moeder.
Meer over Maaike en haar blogs
Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.