Lesbisch ouderschap – Nature vs nurture

Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (8) en Joep (2,5). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Ons gezin is nog niet compleet. Helaas lukt het zwanger worden niet zo.
Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, zit ik nu thuis en doe ik net alsof ik het huishouden onder controle heb. Ik haal en breng Daan overal naartoe, bouw treinbanen, en probeer tussendoor mijn hobby’s uit te voeren. Naaien, haken en schrijven. Met mijn blogs probeer ik je mee te nemen in de alledaagse chaos, uitdagingen, plezier en liefde van ons gezin.
Lees hier deel 5: Maaikes regenbooggezin – Nature vs nurture

Lesbisch ouderschap – Nature vs nurture

Begin januari werd Joep 3 jaar! Voor het eerst konden we zijn verjaardag echt vieren. Voor het eerst geen corona maatregelen. Toch hebben we het in etappes gevierd. Meer aandacht van en voor de jarige. En passend bij het formaat van onze huiskamer…

Zoals we dat ooit met de donor van de jongens hebben afgesproken, komt ook hij op verjaardagsvisite. Voor Joep is hij nog gewoon een meneer die een cadeautje meeneemt. Voor Daan merkten we voor het eerst een bewustwording. Deze meneer is mijn donor. Deze meneer is in feite mijn vader.

Daan was erg blij hem weer te zien en was duidelijk op zoek naar contact, en herkenning. Toen hij ineens uitriep: “Hé! Jij hebt net zulke oren als ik!” werd me dat heel duidelijk.

Ik vond het mooi om te zien hoe de herkenning, de bewustwording groeide en er een soort diepere laag ontdekt werd.

Hoe hij ‘Donor’ zijn hemd van het lijf vroeg en er dat diepere contact ontstond.

Genen van de donor

Daarom! Daarom wilde ik zo graag een bekende donor. Iemand die op de achtergrond aanwezig blijft in het leven van de kinderen. Die de gaten voor ze kan invullen. Dat die prachtige flappers van oren ergens vandaan komen. Dat je misschien niet de mooie krullen van je moeder hebt, maar wel net zulk haar als je donor. Dat je donor ook moeite heeft gehad met zijn pen goed vasthouden.

En hopelijk gaat hij nog veel meer ontdekken in de komende jaren.

Dat zijn opvliegendheid van 2 kanten komt. Dat ‘Donor’ een enorme doorzetter is, en dat Daan dat dus ook kan! Dat hij zo ontzettend zorgzaam is, ook ‘Donors’ genen!  Dat hij zo heerlijk vrolijk is en open en eerlijk… ‘Donors’ genen.

En zo zie ik nog veel meer overeenkomsten. Overeenkomsten die Daan zelf hopelijk ook gaat ontdekken.

Moeders genen

De overeenkomsten tussen hem en zijn moeder, ziet en ervaart hij al. Dat ze allebei donkerdonker bruine ogen hebben en veel moedervlekjes bijvoorbeeld. Maar dat zijn innerlijke onrust, zijn sociale kant en zijn uitbundigheid te danken zijn aan de genenpoel van zijn moeder, moet hij nog ontdekken. Zijn extravertheid, de manier waarop hij contact maakt met mensen, hoe hij ongelooflijk kan ouwehoeren… (Hoewel, daarin is hij misschien dubbel belast. (Sorry ‘Donor’🙃))

Het waardevolle van een bekende donor

Hoe dan ook, het bezoek van ‘Donor’ was waardevol. Een bevestiging van dat ik (wij) de juiste keuze hebben gemaakt. Een keuze die bij mij en bij mijn kinderen past.

Ik vind dit contact belangrijk, en ik hoop dat dit contact voor Daan en later voor Joep ook zo waardevol wordt. En zich kan en mag verdiepen tot het punt waarop de jongens kunnen zien, ervaren en weten wie ze zijn en hoe ze zijn. Waar dat vandaan komt. Hoe dat ervoor gezorgd heeft, dat ze zijn wie ze zijn. En dat ze zien hoe je jezelf kunt zijn, dankzij (of ondanks) je genenpoel. En dat je dan precies goed bent zoals je bent.

Nurture

Door omstandigheden heeft Daan de eerste jaren van zijn leven, vooral samen met mij gewoond. Hoewel zijn moeder in zijn leven bleef, kwam de zorg en de opvoeding tijdelijk op mij neer. In die periode werden Daan en ik een hecht team. We hadden onze eigen grapjes, onze eigen tradities en routines. Daardoor is Daan gelukkig ook op mij gaan lijken! Ik heb ook van dat piekhaar, ik bijt ook op mijn nagels, ik kan intens geraakt worden door muziek en net als Daan compleet opgaan in mijn fantasie en verdwijnen in mijn eigen hoofd.

We aten vaak pannenkoeken, genoten van onze boterham met hagelslag en deelden rond een uur of vier in de middag altijd een boterham met -net teveel- pindakaas. Na het avond eten dansten we een rondje door de huiskamer.

En na het douchen werden standaard alle tenen geteld, hetzelfde verhaaltje verteld en dezelfde dingen gezegd:

‘Ik hou van jou. Je bent mijn allerbeste vriendje. We zijn voor altijd samen, amen.’

Maaike

Mensen die niet wisten hoe het zat, zeiden wel eens: Wat lijkt je zoon op jou.

Ik groeide daar minstens 10 cm van en ging er nog net niet van naast mijn schoenen lopen. Heerlijk vond ik het om dat te horen.

Hoe boos ik af en toe ook was, dat ik het alleen moest doen, dat we alleen gelaten waren, zo trots was ik tegelijkertijd, dat het me alleen lukte.

Nature vs nurture

Voor mij, iemand die zichzelf graag had teruggezien in haar kinderen, is het ook wel prettig geweest om te ervaren dat genen -nature- niet alles zegt. Dat alleen maakt je kind niet tot hoe en wie hij is. Opvoeding en omgeving -nurture- zijn evenzo belangrijk. Daan is het prachtige kind dat hij is, dankzij zijn genenpoel EN de opvoeding en het voorbeeld dat hij van mij heeft gekregen. En dat ik hem zal blijven geven, zolang ik leef. Want we zijn voor altijd samen, amen.

Meer over Maaike en haar blogs

Heb je een vraag voor Maaike? Stel deze dan onder de betreffende blog of mail naar info@pinkparents.nl t.a.v. ‘Maaikes regenbooggezin’. Maaike geeft graag antwoord op je vraag of zal deze meenemen in één van haar volgende blogs.
Op de hoogte blijven van Maaikes verhaal? Meld je aan voor de nieuwsbrief onderaan de pagina.