het platform voor roze (wens)ouders
Wij hebben gemerkt dat we op internet best veel antwoorden konden vinden op veel van onze vragen omtrent onze kinderwens. Althans in theorie, want hoe dingen als …. dan praktisch gaan dat is een ander verhaal. En wat je daarbij allemaal voelt en ervaart helemaal!
Wij vonden het daarom ontzettend fijn om ervaringen, voorbeelden en praktische tips te horen van anderen die in dezelfde situatie zaten of hebben gezeten. En die verhalen waren een stuk lastiger te vinden!
Op deze pagina geven we alle ruimte aan ervaringsverhalen over (wens)ouderschap uit onze eigen queer community. We delen graag ervaringen van anderen met een kinderwenstraject en/of een unieke gezinsvorm. Je vindt blogreeksen van diverse bloggers en losse ervaringsverhalen over diverse onderwerpen.
We zijn al onze bloggers enorm dankbaar voor hun openheid en kwetsbaarheid. Wil jij ook jouw ervaringen delen en daarmee anderen op weg helpen? Mail ons info@pinkparentshop.nl jouw idee!
De wachtweken zijn voorbij, er mag getest worden. Ik voelde me al dagen niet helemaal oke, zou dit een goed voorteken zijn? Alle symptomen van een zwangerschap waren aanwezig en ik voelde me beginnend zwanger. Zou ik dan toch echt zwanger zijn?
Eind maart was het zover, de eerste terugplaatsing. Helaas kon mijn man niet met me mee, maar de wensouders hadden vrij genomen om erbij te kunnen zijn. Uiteraard waren we allemaal gespannen, maar we hebben lang naar dit moment uitgekeken dus we waren ook blij dat het eindelijk zo ver was.
We hadden een afspraak was samen met de eiceldonor, de wensouders en de arts van de kliniek om te bespreken hoe het traject verder zal verlopen. Om de cyclus van mij en de eiceldonor gelijk te laten lopen mag ik gelijk gaan starten met de anticonceptiepil.
Hoe wordt ze zwanger? Gelukkig zijn er veel mogelijkheden. Maar dat kan ook maken dat je door de bomen het bos even niet meer ziet.
Toch kun je het bijna niet fout doen. Als je een manier kiest, waar jij je fijn bij voelt, waar je vertrouwen in hebt, dan is het goed. Als jíj maar een manier kiest die bij jullie past.
Nu de terugplaatsing steeds dichterbij komt is het tijd om na te denken hoe we de zwangerschap en bevalling vorm gaan geven. Waar ga ik bevallen, wie zijn daarbij, welke verloskundige willen we, gaan wensouders mee naar elke afspraak bij de verloskundige, gaan we een zwangerschapscursus doen met elkaar? Zomaar een aantal vragen die je bespreekt in deze fase.
Toen ik jong was, was ik ervan overtuigd dat ik zelf kinderen zou baren. Ik was de beste poppenmoeder die er bestond en met een kussen onder mijn shirt was ik ook overtuigend zwanger. Ook mijn Barbie had een hele rits aan kinderen (en paarden) en was altijd zwanger. Mijn kinderwens was wel duidelijk.
Ik heb jaren in het onderwijs gewerkt. En nu? Nu zit ik aan de andere kant van de tafel. Als moeder. Met zorgen, vragen, frustraties en gevoelens. Op zo’n klein kutstoeltje.
Op 5 december stond de de eerste afspraak met onze advocaat op de planning. Geen idee wat we hiervan konden verwachten. De advocaat vertelde dat dit gesprek voornamelijk een kennismaking was en een uitleg van de juridische procedure. Pas als de wensouders het contract hadden opgesteld met hun advocaat konden we echt inhoudelijk het contract bespreken.
Toen mijn ex-vrouw en ik ons eerste kindje verwachtten, ontdekte ik al snel hoe diep de heteronorm verankerd zit in de samenleving en met name de bureaucratie. Bij de verloskundige, de gynaecoloog, zwangerschapsdagboeken, kraamboeken, kraamzorg, gemeente (voor de aangifte), de zwangerschaps apps… Overal werd gesproken en geschreven over ‘de moeder’. En ‘de vader’. Een heel enkele keer werd er ‘partner’ gebruikt.
Vrijdag 28 oktober, de afspraak met de arts om de uitslag van het onderzoek te bespreken. Ik had gevraagd of de dokter mij kon bellen, dit scheelde weer een ritje van 4 uur. Dit was geen probleem, maar de verpleegkundige gaf aan dat de dokter niet precies weet hoe laat hij dan belt.
