Twee vrouwen, een hond en een kinderwens
Hallo! Wij zijn twee jonge vrouwen die in de bloei van ons leven staan. Wij hebben beide een goede baan, zijn verliefd op elkaar en op de hond en willen graag een eigen kindje. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot, zoals je in ons verhaal kan lezen.
Een veelgehoorde vraag die ik de laatste tijd hoor is: “Is het niet eens tijd dat jullie aan kinderen beginnen?”. Uiteraard is dit niet zo’n hele gekke vraag wanneer je kijkt naar mijn leeftijd (ik ben 32 jaar oud), maar wel als je beseft dat het krijgen van kinderen niet altijd even vanzelfsprekend is. Zo ben ik wel een vrouw, ben ik verliefd op een vrouw en is er nooit een man in mijn leven geweest. De kinderwens is er namelijk wel, maar voor het krijgen van kinderen heb je vaak toch echt een man nodig. En laat ik nu net op vrouwen vallen…
Een hele lieve, knappe, gezellige en mooie vrouw heb ik gelukkig aan mijn zijde. Het woord ‘kinderen’ is dan ook al vaak over onze lippen gegaan. Een kinderwens hebben wij beide namelijk wel en wij hopen dan ook met heel ons hart dat wij deze wens over een aantal jaren in vervulling kunnen laten gaan. Hetgeen ons nu nog tegenhoudt is het ontbreken van een man (of nouja, het zaad van een man). Natuurlijk is het eenvoudig om naar een kliniek te stappen en een rietje te vragen, maar wij vinden dit een lastig proces. Niet alleen omdat het ziekenhuis voor ons heel klinisch aanvoelt, maar ook omdat wij graag zelf de vader van ons kindje willen kennen. Het liefst zoeken wij een zaaddonor die wij goed kennen en die ook een rol in het leven van ons kindje wil gaan spelen. Deze rol is echter vaak een hekel punt. Veel mannen zijn zaaddonor of willen dit wel zijn maar een rol in het leven van ons kindje zien ze niet voor zichzelf weggelegd. En dat begrijpen wij natuurlijk maar al te graag. Al doet het soms ook een beetje pijn om te merken dat onze kinderwens keer op keer op de proef wordt gesteld.
In 2018 zijn wij namelijk begonnen met openlijk over onze kinderwens te vertellen. De reacties waren vaak positief, maar soms ook minder positief. Want wat moeten twee vrouwen nu met een kind? Hoort daar dan geen vader bij? En wordt het kindje dan later niet gepest? De reacties waren wisselend maar hebben onze kinderwens gelukkig nooit in de weg gezeten. Dit is ook de reden dat wij uiteindelijk actief op zoek zijn gegaan naar een bekende donor. Eerst binnen onze eigen vriendenkring en later ook wat breder via Social Media en via platforms. Uit onze oproepen zijn een aantal bijzondere en leuke contacten naar voren gekomen. Een aantal personen die helaas misbruik maakten van de situatie en alleen op de ‘natuurlijke’ manier wilden doneren, maar ook een aantal personen die serieus kans maken om de ‘papa’ van ons kindje te mogen worden. De eerste contacten zijn gelegd, de eerste etentjes zijn gepland en de contouren beginnen nu zichtbaar vorm te krijgen. Hopelijk kunnen wij snel overgaan tot het maken van afspraken en kan het pad naar ‘zwanger worden’ ingeslagen worden. Want ook dat zwanger worden is natuurlijk een dingetje waarvan we nooit zeker gaan weten of dat ook gaat lukken en of het ons wel gegund is om een kindje te krijgen. De tijd zal het leren en tot die tijd zijn wij gelukkig met elkaar en onze lieve hond.
Liefs van Marieke