Home » Kennisbank » Ervaringen » Maaikes regenbooggezin
Door
Sylvia
Sinds mijn sneue heup, heb ik fysiotherapie. Eerst intensief, 2 keer in de week, alleen ik en de fysio. Mijn eerste fysiotherapeut kwam de eerste maanden aan huis. Ik was nog suf van de medicatie, kon alleen maar liggen en zitten, en moest om de haverklap huilen. Maar hij kwam binnen en stelde zich met een brede grijns op zijn hoofd voor als De Beul van Waardenburg. Dat beloofde wat!
Door
Sylvia
Vandaag echter zat hem blijkbaar iets hoog, want hij begon er vrijwel meteen over. Vanuit zijn stoeltje achter mijn rug vandaan klonk er: ‘Mama? Waarom heb ik geen papa? Alle kinderen hebben een mama en een papa. En ik heb opeens twee mama’s. Ik wil ook wel een keer een papa.’
Door
Sylvia
Het leven van een thuisblijfmoeder lijkt tamelijk eenvoudig. Je hoeft niet te werken, dus heb je zeeën van tijd en bakken energie, dacht ik heel optimistisch. Zo rooskleurig als ik dat vroeger voor me zag, zo blijkt het niet te zijn.
Door
Sylvia
Ergens achterin de kast in de badkamer vonden we nog een zwangerschapstest. Meestal werd Sanneke de dag na een test ongesteld. Om het er extra goed in te wrijven. Dus -zo beredeneerden wij- effe een testje doen, dan wordt ze ongesteld, dan kunnen we weer door.
Door
Sylvia
We deden onze eerste zomer samen gelijk de grote relatie test. We gingen kamperen in Zeeuws-Vlaanderen.
Door
Sylvia
Ik heb jaren in het onderwijs gewerkt. En nu? Nu zit ik aan de andere kant van de tafel. Als moeder. Met zorgen, vragen, frustraties en gevoelens. Op zo’n klein kutstoeltje.
Door
Sylvia
Je bent hetero of homo. Een jongen of een meisje. Je trouwt of leeft met 1 persoon. Of alleen. Hokjes geven overzicht. Dat geeft mensen rust en orde. Maar de mensen die in dat hokje geduwd zijn hebben een beroerd uitzicht! Daarnaast maakt dat gebrek aan uitzicht ook kortzichtig. Het wordt een wij tegen zij.
Door
Sylvia
We zien dat hij zijn plas op kan houden. Dan kan hij het ook voelen als hij moet plassen. Toch blijkt het durven en kunnen plassen op een potje anders te zijn voor Joep.
Door
Sylvia
Zoals we dat ooit met de donor van de jongens hebben afgesproken, komt ook hij op verjaardagsvisite. Voor Joep is hij nog gewoon een meneer die een cadeautje meeneemt. Voor Daan merkten we voor het eerst een bewustwording. Deze meneer is mijn donor. Deze meneer is in feite mijn vader.
Door
Sylvia
In een eerder blog schreef ik, dat ik in het grote mensen leven niet in staat blijk om mijn kinderen te kunnen baren. Ook schrijf ik, dat ik over het waarom daarvan nog wel eens terug kom in een andere blog. Bij deze!
