het platform voor roze (wens)ouders
Ik ben Maaike en ik ben getrouwd met Sanneke. We hebben twee zoons. Daan (9) en Joep (3). Voor Daan hebben we een co-ouderschap met mijn ex. Ons regenbooggezin is nog niet compleet. Helaas lukt het zwanger worden niet zo.
Na jaren in het onderwijs gewerkt te hebben, zit ik nu thuis en doe ik net alsof ik het huishouden onder controle heb. Ik haal en breng Daan overal naartoe, bouw treinbanen, en probeer tussendoor mijn hobby’s uit te voeren. Naaien, haken en schrijven. Met mijn blogs probeer ik je mee te nemen in de alledaagse chaos, uitdagingen, plezier en liefde van ons gezin.
We wensten nog een kindje. Gelukkig werd die wens dit jaar vervuld. Is Maaikes regenbooggezin nu compleet?
Sinds mijn sneue heup, heb ik fysiotherapie. Eerst intensief, 2 keer in de week, alleen ik en de fysio. Mijn eerste fysiotherapeut kwam de eerste maanden aan huis. Ik was nog suf van de medicatie, kon alleen maar liggen en zitten, en moest om de haverklap huilen. Maar hij kwam binnen en stelde zich met een brede grijns op zijn hoofd voor als De Beul van Waardenburg. Dat beloofde wat!
Vandaag echter zat hem blijkbaar iets hoog, want hij begon er vrijwel meteen over. Vanuit zijn stoeltje achter mijn rug vandaan klonk er: ‘Mama? Waarom heb ik geen papa? Alle kinderen hebben een mama en een papa. En ik heb opeens twee mama’s. Ik wil ook wel een keer een papa.’
Het leven van een thuisblijfmoeder lijkt tamelijk eenvoudig. Je hoeft niet te werken, dus heb je zeeën van tijd en bakken energie, dacht ik heel optimistisch. Zo rooskleurig als ik dat vroeger voor me zag, zo blijkt het niet te zijn.
Ergens achterin de kast in de badkamer vonden we nog een zwangerschapstest. Meestal werd Sanneke de dag na een test ongesteld. Om het er extra goed in te wrijven. Dus -zo beredeneerden wij- effe een testje doen, dan wordt ze ongesteld, dan kunnen we weer door.
We deden onze eerste zomer samen gelijk de grote relatie test. We gingen kamperen in Zeeuws-Vlaanderen.
Ik heb jaren in het onderwijs gewerkt. En nu? Nu zit ik aan de andere kant van de tafel. Als moeder. Met zorgen, vragen, frustraties en gevoelens. Op zo’n klein kutstoeltje.
Je bent hetero of homo. Een jongen of een meisje. Je trouwt of leeft met 1 persoon. Of alleen. Hokjes geven overzicht. Dat geeft mensen rust en orde. Maar de mensen die in dat hokje geduwd zijn hebben een beroerd uitzicht! Daarnaast maakt dat gebrek aan uitzicht ook kortzichtig. Het wordt een wij tegen zij.
We zien dat hij zijn plas op kan houden. Dan kan hij het ook voelen als hij moet plassen. Toch blijkt het durven en kunnen plassen op een potje anders te zijn voor Joep.
Zoals we dat ooit met de donor van de jongens hebben afgesproken, komt ook hij op verjaardagsvisite. Voor Joep is hij nog gewoon een meneer die een cadeautje meeneemt. Voor Daan merkten we voor het eerst een bewustwording. Deze meneer is mijn donor. Deze meneer is in feite mijn vader.
